Occulta recenzja

Na jachcie „Occulta” organizowana jest tajna orgia, w której uczestniczą wysoko postawione osoby. Anka, w towarzystwie Szczepana, również uczestniczy w imprezie, by zdobyć materiał do napisania sensacyjnego artykułu. Nie wie jednak, że stała się celem bezwzględnego psychopaty, który składając ją w ofierze, zamierza uzupełnić sobie swoje mordercze portfolio. W tle trwa nieustanna rywalizacja Szczepana i Artura o względy przyszłej ofiary.

Cykle pisane przez Paulinę Świst zazwyczaj są trzytomowe. Z zakończenia „Occulty” wynika, że i tym razem tak będzie. I chyba już do kanonu trzeba zaliczyć fakt, że tom środkowy zwykle mocno ostaje od pierwszego i ostatniego. Czasem jest jakby trochę o niczym, czasem się wlecze jak żółw, czasem jest nudny jak przysłowiowe flaczki z olejem. Z „Occultą” było podobnie: do jednej trzeciej powieści nie działo się nic, prym wiodła walka testosteronu z estrogenem momentami podana w wersji soft porno, było mnóstwo prężenia muskułów i udowadniania, który samiec jest bardziej alfa. Kuszenie wdziękami, zapewnienia o swojej wspaniałości i świetności w łóżku, itp., to przechwałki godne nastolatków z burzą hormonalną, a nie prawie czterdziestolatków o wysokiej pozycji społecznej. Nie przypadła mi do gustu ta gimnazjalna odsłona walki dwóch samców o jedną samicę, podobnie jak nie podobało mi się nieustające myślenie bohaterów o seksie i podszyta topornym erotyzmem atmosfera, i to w sytuacjach niebezpiecznych, zagrażających życiu. Wątpię, czy człowiek w sytuacjach ekstremalnych myśli o seksie, kiedy na szali stoi jego życie… I żeby nie było - nie mam nic do seksu w książkach, ale czasem jest on po prostu nie na miejscu, i tu właśnie mam takie wrażenie...

Niezmienny pozostaje również fakt, że i tym razem mogłam liczyć na specyficzny, niepodrabialny humor autorki i bardzo swobodny, a nawet frywolny styl. Wrażliwszym mogą się nie spodobać wszędobylskie wulgaryzmy. Również niezmienne są kreacje postaci: wszyscy piękni, zdolni, inteligentni i nieprzeciętni prawie jak AI.

Oczywiście, czekam na tom trzeci, gdyż jestem zaintrygowana tym, jak potoczy się dalszy ciąg sprawy kryminalnej, chciałabym poznać pełną motywację sprawcy/sprawców, oraz – no nie ma co ukrywać :) – ciekawi mnie, na którego konia postawi Anka… a może pociągnie zaprzęg dwukonny?