Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń recenzja

„Najstraszniejsze we wszystkich opowieściach o zjawiskach paranormalnych jest właśnie to, że czasami po prostu łatwiej jest zwalić na duchy.„

Znacie jakieś historie o duchach? Czy w waszym regionie są miejsca, w których (podobno) straszy? Może sami mieliście do czynienia ze zjawiskami paranormalnymi. A może w ogóle nie wierzycie w takie rzeczy i na każde skrzypnięcia czy stuki zawsze macie jakieś sensowne wytłumaczenie?

Znamy mnóstwo opowieści o miejscach, w których straszy, nakręcili nawet kilka filmów, ale co z naszymi polskimi duchami?
Najnowsza książka Michała Stonawskiego - „Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń” to zbiór historii o najbardziej nawiedzonych miejscach w Polsce. O niektórych z nich mogliście słyszeć, bo wydarzenia, które tam zaszły miały miejsce jakiś czas temu, niektóre zaś są nawiedzane od kilkudziesięciu lat. Możemy się przekonać, że nie tylko miejsca na uboczu i w małych miejscowościach przebywają byty, ale mamy również Kraków czy właściwie centrum Warszawy.
Najbardziej podobała mi się historia nawiedzonego domu opieki pod Warszawą, gdzie krzyże zawieszone na ścianach unosiły się pionowo w powietrzu, a ksiądz, który tam przybył, praktycznie od razu uciekł.
Mamy tutaj również historię o nawiedzonym domu w Turzy Wielkiej (zapewne słyszeliście o tym w tv), szpitalu psychiatrycznym „Zofiówka”, gdzie podczas wojny naziści przeprowadzali akcje T4, która polegała na zabijaniu chorych psychicznie, czy o przeklętym blokowisku w Łodzi, gdzie do dziś ludzie z niewiadomych przyczyn popełniają samobójstwo.

Te wszystkie miejsca łączy kilka rzeczy. Atmosfera i klimat są zupełnie inne, specyficzne. Towarzyszące uczucie dziwnego niepokoju i odczuwalne ochłodzenie oraz niska temperatura w pomieszczeniu są oznaką silnego nawiedzenia. W takich miejscach momentami panuje przerażająca cisza, mimo że często w okolicy jest hałaśliwie. Mówi się, że duchy przede wszystkim „kumulują się” w miejscach zaznaczonych emocjonalnie, czyli tam, gdzie było dużo cierpienia, boli i śmierci. Są to miejsca przesiąknięte nieszczęściem, przemocą czy smutkiem. Wszystkie te byty są niczym pasożyty, które żerują na ludziach i ich energii, wysysając z nich wszystko, co dobre, bo dzięki temu mogą istnieć. Taką teorię przedstawił autor i powiem wam, że coś w tym jest. Ponadto myślę, że kiedyś bardziej „straszyło”, może dlatego, że kiedyś więcej ludzi wierzyło w zjawiska paranormalne (w książce są przykłady, że dzisiaj ludzie wręcz się tego wstydzą).
Pamiętam, jak będąc dzieckiem, dziadkowie ciągle opowiadali o miejscach z mojej okolicy, w których pojawiały się widma i duchy. W jednym z nich w nocy można było spotkać żołnierzy, w innym pojawiała się kobieta w bieli. W miejscu, gdzie dziś stoi jeden ze znanych sklepów, pojawiał się czarny pies. Albo las z pobliskiej miejscowości, znajduje się obok miejsca, w którym w czasie wojny Niemcy zrobili Polenlager (o czym dowiedziałam się dopiero jakiś czas temu). Szacuje się, że przewinęło się przez niego ok. 20 tysięcy dorosłych i dzieci. Do dziś nie wiadomo, ile osób zostało tam pochowanych/zamordowanych. Jako ciekawostkę dodam, że w lesie jest jedno miejsce, w którym podczas spacerów z dziadkami za dziecka za każdym razem dopadało mnie przedziwne uczucie nie do opisania.

Wracając do książki, jest ciekawie napisana. Z jednej strony mamy reportaż (zeznania świadków czy choćby opinie egzorcystów), a z drugiej historie jeszcze żywych duchów są przedstawione w formie opowiadania. Dodatkowo mamy wiele faktów historycznych, choć czasami zdawało mi się, że jest ich za dużo i autor odbiega od tematu, co powodowało, że same zjawiska paranormalne zostały zepchnięte na drugi plan.
„Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń” to idealna propozycja na jesienne wieczory, choć jeśli chodzi o mnie, to myślałam, że będzie bardziej straszna. Niektórych książka może przyprawić o ciarki, inni po przeczytaniu nabiorą jeszcze większej chęci, by na własne oczy sprawdzić, czy jakieś miejsce z opowieści, faktycznie jest nawiedzone.