Czarny bóg recenzja

Rok 1947, Ziemie Odzyskane, powiat słupski, gmina Smołdzino. Porucznik Adam Keller przejmuje dowodzenie nad posterunkiem Milicji Obywatelskiej w Smołdzinie - zabitej dechami dziurze na końcu świata. Jego poprzednik stracił życie w dość dziwnych okolicznościach, a nowi podwładni patrzą na niego wilkiem.

Kulturowy tygiel, jakim jest Smołdzino, nie sprzyja zachowywaniu porządku. W dodatku po okolicznych lasach otaczających Rewekol mają pałętać się niedobitki Werwolfu, których zawzięcie szuka sierżant Ława, członek UB. I jest coś jeszcze, coś nienazwanego, czającego się tuż za progiem, za granicą widzenia, za plecami. Coś, co sprawia, że wsiowe baby sypią sól na progach swoich domów. Mówią, że kiedy mgła schodzi ze zboczy Rewekolu, to oznacza, że stanie się coś złego.
Bardzo złego.

Noffke, były stajenny w pałacyku Hansteinów, mógłby coś wiedzieć na ten temat. Nie da się z nim jednak porozmawiać. Noffke jest człowiekiem skrytym, tajemniczym i takim, który zdążył narazić się praktycznie wszystkim w okolicy. W dodatku pilnują go czerwonoarmijcy.

Ale porucznik Keller jest naprawdę zdeterminowany.

,,Czarny bóg'' jest powoli rozwijającą się powieścią grozy. Autor nie spieszy się rozwijając akcję, a zabieg ten ma zarówno swoje plusy, jak i minusy. Na plus należy zaliczyć to, że dzięki temu możemy lepiej wczuć się w sytuację Adama Kellera, w dziwną, gęstą atmosferę Smołdzina. Na minus - to, że w pewnym momencie powolne tempo powieści zaczyna nas nużyć. Skąd przyszliśmy, po co tu jesteśmy, dlaczego kręcimy się w kółko między pałacem Hansteinów i okolicznymi wsiami?

Jeśli jednak przebrniemy przez ten fragment ,,Czarnego boga'' (znajdujący się gdzieś w połowie powieści, co trzeba dodać), to nasza cierpliwość zdecydowanie zostanie nagrodzona. Nie napiszę nic więcej, żeby przypadkiem nie naprowadzić Was na trop zakończenia.

Dodam tylko, że jeśli kręcą Was słowiańskie klimaty, pomorski folklor i ciężka atmosfera, to powieść Wrońskiego powinna się Wam spodobać.