Więzienny świat recenzja

Nie przechodzę obojętnie obok literatury, która omawia szeroko pojęte więziennictwo. Zarówno z pozycji osadzonego, jak i strażnika. Na swoim czytelniczym koncie mam przeczytanych kilka pozycji, jedne lepsze, drugie nie co słabsze, ale każda z nich pokazywała jeden problem przemoc. Tak też było i tym razem. Autor wziął na tapet korupcje, przemoc i seks w polskich zakładach karnych. Co z tego wyszło? Czy dane jest czytelnikowi poznanie tej więziennej społeczności?

Od samego początku miałam poczucie, że autor napisał tę książkę przez zupełny przypadek. Często to tak jest, że historie same wpadają nam w ręce, a pisarze, dokładając do tego swój warsztat pisarski, malują niesamowitą i wartą uwagi opowieść. Niestety, ale w tym przypadku nie miałam takiego poczucia. Wielokrotnie odczuwałam, że to więźniowie na tacy podają swoje wspomnienia, wręcz zabiegają o spotkanie, a pan Szostak tylko spisuje ich relacje. Nie czułam takiej głębi, chęci poznania, wniknięcie w temat przez autora. Wszystko jest takie mdłe i bardzo powierzchowne.

Więzienny świat to tak naprawdę obraz zakładu karnego na Grochowie. Przemoc, narkotyki, korupcja, czyli wykorzystywanie, to codzienność tego więzienia. Dramat ludzki spleciony z samotnością, tęsknotą i niepokojem, co przyniesie jutrzejszy dzień. Nie da się przejść obojętnie obok takich relacji. Nie mniej jednak tytuł jest trochę mylący, bo sugeruje szerszy kontekst, a środek oferuje coś zupełnie innego.

Zabrakło mi tu dziennikarskiego śledztwa, skupienia się na drugim człowieku, a nie czekania na temat. Mimo że uwielbiam czytać o systemie penitencjarnym, to ta pozycja nie zaskoczyła mnie czymś nowych. Jestem skłonna powiedzieć, że wręcz mnie wynudziła, bo zawarte historie oscylują wokół Olgi, która "trzęsła" całym więziennym światem. Tak naprawdę trzy czwarte książki jest o tym samym. Wciąż czytamy te same historie, choć napisane z perspektywy innych osób, to traktujące o tym samym.

Literatura więzienna powinna wstrząsać, wywoływać emocje, niestety w tym przypadku przeleciała jak wiatr, nie siejąc większego spustoszenia.