Doggerland, Podstęp recenzja

Do szpitala przynoszą winogrona. Piją dużo kawy i piwa. W święto Oistry puszczają im wszelkie hamulce. I są niesamowicie przywiązani do swoich wysp. Przywitajcie się z doggerlandczykami!

Od początku wiało chłodem. Chociaż za oknem wiosna, a ja często czytałam „Doggerland” na słonecznym balkonie, to z kart tego kryminału wiało zimnem. Może dlatego, że bardzo szybko doggerlandzka rzeczywistość chwyta czytelnika za rękę i wciąga w świat zbrodni, niebezpieczeństwa i… szaleństwa!

„Doggerland” to pierwsza powieść kryminalna z nowego cyklu, wydana przez W.A.B. Maria Adolfsson stworzyła zupełnie nowy świat, ale możemy w nim znaleźć sporo podobieństw do skandynawskiego zimna. Jest to oczywiście wielki atut, w końcu w ostatnim czasie skandynawskie kryminały zyskały ogromną popularność. Są po prostu bardzo dobre. „Doggerland” urzeka, choć cechy charakterystyczne wyspy są jedynie lekko zarysowane. Wiemy, że wieje tu chłodem, ale w widokach można się zakochać. Kto stąd pochodzi, nie może sobie znaleźć miejsca nigdzie indziej. Na tę zimną wyspę zawsze chce się wrócić. I chociaż wydaje się, że nic ciekawego tutaj się nie dzieje, to taka izolacja zawsze popycha do zbrodni i szaleństwa.

Bycie policjantką w męskim towarzystwie nie jest proste. Karen na co dzień wysłuchuje szowinistycznych tekstów, ostrych przekleństw i szyderstwa – niestety to wszystko pod jej adresem. Mimo to, walczy o swoją pozycję i wydaje się, że całkiem nieźle znosi drwiny kolegów. W takim świecie trzeba mieć naprawdę mocne plecy i mocną psychikę, by nie zwariować i się nie poddać. Po szaleństwie Oistry, Karen budzi się z ogromnym kacem. Doskonale wie, że popełniła ogromny błąd. Pewien telefon szybko jednak doprowadza ją do pionu – zamordowano Susanne Smeed.

Karen dostaje ogromną szansę, może kierować śledztwem. Niestety poszczególne wątki nie chcą się ze sobą połączyć. Ma jedynie poszlaki, a po tygodni prowadzenia śledztwa, wydaje się, że nadal jest w tym samym miejscu. I kiedy już czytelnikowi wydaje się, że to się chyba nie uda, następuje przełom. W pewnym momencie można się domyślić, kto jest mordercą, ale… autorka jeszcze raz myli tropy, by zaskoczyć nas w mocnej końcówce. Muszę przyznać, że kibicowałam Karen (i nie tylko dlatego, że ma kota) i na szczęście, kobieca intuicja po raz kolejny okazała się niezawodna.

„Doggerland” to bardzo dobry kryminał. Zbrodnia na skandynawskim tle jest niezwykle kuszącym tematem dla książkoholika. Nie mogę się doczekać kolejnej części. Z chęcią znowu opuszczę słoneczną plażę i wybiorę się na zimne wyspy, by razem z Karen ruszyć śladem zbrodni.