Dziewczyny, kobiety, czas recenzja

Debiutancki tomik wierszy Janusza Muzyczyszyna z 2016 roku jest dość osobistym zbiorem wspomnień „błądzę po zakamarkach pamięci”, tych lepszych i tych trochę gorszych, smutnych chwil rozłąki. Poświęcony kobietom, które go fascynowały i są mu bardzo bliskie jak żona, córka. Wyruszymy w podróż po czterech porach roku, gdzie z utęsknieniem odliczamy czas aż wrócimy do ukochanej osoby, wiosenne wypady na łąkę, wyprawy w góry „przeszliśmy mnóstwo szlaków”, spacery zimowe, „zmarznięci, zmęczeni i głodni wracaliśmy do domu. Szybko jedliśmy kolację i znowu byliśmy dla siebie.” Gdy byli razem szczęśliwi. Autor wspomina również w krótkim wierszu syna oraz wnuki. W wierszach czuć ciepło, miłość, szczęście i ogarniający smutek. Mowa tu o podstępnym czasie, który, zabiera nam lata, „skradł mi bujne włosy”, „-widzę zmarszczoną twarz” oraz ukochaną osobę „poczułem obok siebie zimną, zmiętą poduszkę i puste miejsce”,

Czasu nie da się zatrzymać, wymazać złe i smutne chwile ani nie da się cofnąć za pomocą pilota, przewinąć na te, które uszczęśliwiałyby nas bez końca. Z jednej strony może i szkoda, ale z drugiej jak wyglądałoby życie większości z nas. Tak wiele z tych chwil możemy uwiecznić na zdjęciach, zatrzymać na dłużej w naszych wspomnieniach, snach, w nas, inne te smutne w końcu się zamazują z biegiem lat i ulatują jak wiatr. Nasze życie przemija, a my wraz z nim. Starzejemy się, dożywamy sędziwych lat i nadal przez ten czas wspominamy dobre słowa, cudowne dni, piękno natury, które nas otacza każdego dnia i wraz z nami zmieniające się nasze życie. Wspominamy te dobre dni, młodzieńcze, bo do tych najchętniej wracamy. Czas na rozterki i tęsknotę również przychodzi z czasem ukojenie, trzeba dalej żyć i cieszyć się każdym dniem, który jest nam dany.