Śmierć mówi w moim imieniu recenzja

Pod koniec podstawówki lubiłam czytać kryminały, szczególnie z serii „Klub srebrnego klucza” i wspominam je z sentymentem. Czytywałam też powieści detektywistyczne Joe Alexa, czyli Macieja Słomczyńskiego. Słomczyński był świetnym tłumaczem literatury angielskiej, szczególnie Shakeapeara i dorabiał, pisząc powieści kryminalne. Stworzył swoje alter ego Joe Alexa, pisarza kryminałów, który pomaga swojemu przyjacielowi inspektorowi Benowi Parkerowi w prowadzonych śledztwach. Tym razem panowie wybrali się do teatru, na sztukę „Krzesła” Ionesco. Niestety po zakończonym przedstawieniu, na scenie nie pojawił się główny aktor, Stefan Vincym. Stefan zostaje znaleziony w swojej garderobie martwy, ze wbitym w pierś sztyletem z ciekawym napisem. Godzina śmierci podana przez lekarza nie zgadza się z ustaleniami panów. Jeżeli byłaby prawdziwa, aktor musiał grać na scenie już po swojej śmierci. Ponieważ aktorzy występowali w maskach, mógł ktoś go zastąpić. . Rozpoczyna się śledztwo i przesłuchanie osób, które mogły mieć zatarg ze Stefanem. Lista osób jest długa, gdyż aktor nie był lubiany, znany był z uwodzenia i porzucania kobiet. Jednak wszyscy oni mają alibi. Powoli eliminują to co niemożliwe, aby dojść do rozwiązania zagadki. Śledztwem głównie zajmuje się Joe Alex, ale nawet przed przyjacielem nie chce zdradzić swoich wniosków.

Po latach sięgając po tę książkę, przeżyłam rozczarowanie. „Śmierć mówi w moim imieniu” została napisana w stylu królowej kryminału, Christie. Powieść rozpoczyna się od zbrodni i skupia się na znalezieniu winnego tej zbrodni, bez wątków pobocznych. Wszyscy bohaterowie tej powieści są w jakiś sposób powiązani ze zbrodnią, chociaż autor stworzył charakterologicznie zróżnicowane postacie. Wiem już, dlaczego podobały mi się te powieści. Uważny czytelnik, pomimo tajemniczości Alexa dość szybko sam znajduje sprawcę i później zostaje mu kibicowanie detektywom. Wtedy mnie to bawiło, teraz o wiele mniej. Zbyt prosta zagadka. Minusem też są liczne powtórzenia opisów i zeznań świadków przy kolejnych podsumowaniach pracy detektywów. Pozostanę przy miłych wspomnieniach z młodości, zamiast przeżywać rozczarowania, sięgając po inne kryminały czytane w tym czasie.