Wszyscy mamy tajemnice recenzja

„To już więcej się nie dało do tego tekstu wrzucić, panie Coben, tak?” - tymi słowami miała się zaczynać moja recka „Zaginionej”, poprzedniego tomu tego cyklu. Takie pierwsze zdanie dla niej przez pewien czas planowałem i, umówmy się, pasowałoby ono tam idealnie. No, ale w końcu zdecydowałem się na inny początek tamtego arcydzieła krytyki literackiej* i dobrze. Dzięki temu mogę wykorzystać ten początek teraz. A tu pasuje on jeszcze bardziej.

Ile tu było motywów, zagadek, tropów i postaci – trudno zliczyć. Jedno nadchodziło po drugim. I, tak, dobrze się domyślacie – zadziałał zwyczajny efekt inflacyjny. Wszystko straciło wartość. Nic w pełni nie wybrzmiało, żaden z serwowanych elementów nie zagrał tak, jak by mógł. Szczególnie może wyraźnie widać to w wypadku próby ukazania nam kulis świadka muzycznego (czy Coben poruszał wcześniej ten wątek?) - autor miał naprawdę niebanalny pomysł (okej, w każdym razie nie wyglądający na banalny przez sposób w jaki został podany) na to, by pokazać nam pewne rządzące nim mechanizmy, niby takie z których istnienia każde z nas zdaje sobie sprawę, ale jednak nie do końca. I właśnie przez tę inflację cały ten wątek całkowicie przez nas przelatuje. Przelewa się.

Co interesujące pisarz nawet nie próbuje ukrywać przed nami tej inflacji, przeciwnie. Popatrzcie, jak – i to zupełnie jawnie, bezczelnie wręcz jawnie – trywialna jest sprawa, od której rozpoczyna się akcja „Wszyscy mamy tajemnice”. Przecież ona zdaje się wręcz krzyczeć – „Jakem ja prosta i niezajmująca!”, przez co tym łatwiej jest potem Cobenowi zastąpić ją następną z długiego łańcuchu spraw.

Swoją drogą – pamiętacie jak w tamtej poprzedniej, wzmiankowanej już recce, narzekałem, że mnogość motywów powoduje, że nie ma tam miejsca na jakiekolwiek głębsze rozważania, przemyślenia postaci – choćby tylko w wersji McRefleksji? Ciekawe, tu autor rzuca tego w pewnym momencie na serio sporo, po prostu ładując je w usta lub (rzadziej) w myśli postaci. I one w pewnym momencie nawet jakoś tam zaczynają grać – może po prostu ilość przechodzi w jakość, jest tego tyle (no przecież nawet rozważania o tym, jak bardzo nowobogaccy nie pasują do ekskluzywnych klubów golfowych się tu znalazły), że, gdy już autor zdecydował się zacząć to robić trochę bardziej na poważnie coś tam w związku z nimi, jako czytelnicy, odczuwamy.

Podobnie jest w sumie z finałem powieści – gdy to wszystko się zagęszcza i jest po prostu sprawnie rozpisane – jakoś tam na nas działa. Nie żałujemy jednak sięgnięcia po tę książkę. No i wprowadzenie w tym tomie w Cobeonowerum postaci Mickeya wyszło w porządku.

--------------------------------------------

* Poza tym zaś jestem przystojny, inteligentny i mam magnetyczną osobowość :) Wiem, że dowcipów teoretycznie nie powinno się tłumaczyć, ale wolę jednak nie ryzykować – to określenie to był żart :D