Kształt wody recenzja

Cóż to była za literacka jazda! I pomyśleć, że tak długo się do kryminałów Pana Camillerego przymierzałem. Autor operuje pięknie słowem, a jeszcze piękniej rzeczywistością, to już wiedziałem z nie kryminalnej książki „Kobiety”, o której już kiedyś pisałem. Po drodze do szukania dobrych, a jak się uda to bardzo dobrych autorów kryminałów, natrafiłem ostatnio na recenzję którejśtamzkolei części przygód Komisarza Montalbano stworzonego przez Andrea Camillerego. Tak się świetnie składa, że pierwsza część, krótka, bo zaledwie 200 stronicowa, lub jak kto woli kilkugodzinna (tak, tak, słuchałem audiobooka) była w wirtualnym zasięgu.

Zachwyt.

Od czasów odkrycia Lemaitre’a w maju zeszłego roku żaden kryminał nie zafascynował mnie tak mocno i na tak wielu polach. Począwszy od głównej postaci, która nie jest zmęczonym gliniarzem po przejściach, nieśmiałym, ale szorstkim dżentelmenem co to potrafi być czułym maczo i tak dalej jeśli chodzi o zestawienie fascynujących i sprzecznych ze sobą cech idealnego policjanta/komisarza/detektywa. Nie jest, a to już bardzo dużo. Pan Komisarz Montalbano Salvo niejaki to fascynująca postać pełna wyraźnie zarysowanego zdecydowania i pewności siebie. Przede wszystkim bardzo dobry śledczy, ale także podobający się kobietom po prostu mężczyzna (Wspaniale opisane są te maciupeńkie wstawki romantyczne, choć niestety niedosytem skutkujące). Postać świetnie obracająca się w realiach dobrze opisane włoskiej rzeczywistości policyjnej, wydająca polecenia niższym rangą, nieźle obracający się wśród intryg politycznych i zazębiających się wpływów. Rozumiem, że na 200 stronach nie sposób rozwinąć skrzydeł opisów, jakichś wewnętrznych rozterek, czy myśli bohatera, jednak uważam, że na potrzeby tej książki udało się to doskonale, w tak krótkiej formie.

Co jeszcze oprócz głównego bohatera fascynuje to język powieści (świetna narracja), a przede wszystkim budowanie pozostałych postaci, które również bez zbędnego napychania stron słowami są autentyczne i wiarygodnie spełniają swoje fabularne funkcje. Najbardziej zaś podobała mi się kultura, (choć może chwilami aż przesadna) wszystkich niemalże postaci. Wypowiedzi! Te zdania, te zawoalowane groźby czy „wyrażenie niepokoju” np. Że sprawa nie została jeszcze zamknięta. Ta powieść, ten kryminał, to jest językowe cudeńko.

Powtarzając się niemożebnie w tego typu recenzjach, muszę jednak zaznaczyć, że intryga kryminalna jest najwyższej próby, a wątki plecione tak, że nie można oderwać się od powieści. Pierwszy raz od dawna, żałowałem, że to już koniec kryminalnej przygody, że tak mało, że tak krótko.

Wspaniale, po prostu jestem oczarowany, a to dopiero pierwszy, bardzo krótki tom, z całego cyklu. Ciekawi mnie tylko, czy dalej jest też tak dobrze? Będzie trzeba sprawdzić.

15.07.2022 r.