Szamańskie tango recenzja

Drugi tom, w zmienionej, niezwykłej oprawie o Piotrze Duszyńskim - zwanym Witkacym. Policjantem na jeden etat, na drugi jedynym szamanem w okolicy, od pół roku będący ojcem nastoletniej córki, która również objawia zdolności magiczne.

Znowu witając się z pierwszą stronę wpłynęło się w tą historię, a jako, że nie miałam jakiejś dużej przerwy pomiędzy pierwszym tomem a drugim, to wpadłam do króliczej nory bez opamiętania. Wessało mnie.

Tym razem przeplatane zostają problemy życia każdego rodzica pomiędzy aspektami życia każdego człowieka. Wisi nad Tobą zwolnienie z pracy, a przy okazji Twoja córka, która jest szamanką próbuje zrobić czystą apokalipsę, z której nie zdaje sobie sprawy. Na domiar złego nie wiesz co masz z tym zrobić, bo sam w sumie nie do końca wiesz co to jest być szamanem, czym to się je, ale co tam, każdy lubi być wrzucony na głęboką wodę, a i nie zapominajmy o matce twojego dziecka przed którą chcesz wypaść jako wzorowy ojciec, aby mieć jakiekolwiek prawa do córki. Tak w skrócie istny chaos i jeszcze wszyscy mają do Ciebie pretensje. Powinniśmy się do tego przyzwyczaić przy książkach pani Jadowskiej.

Znowu uderza mnie w jej książkach to, że Ci bohaterowie są tacy normalni, naturalni. Mają oczywiste problemy i tak nie potrafią, a raczej nie wiedzą jak sobie z nimi poradzić. Te żywe emocje w całej historii są spojeniem najważniejszych elementów i dają piękną całość. Przemiana osobnika zwanego Witkacym jest procesem nieodwracalnym, a co najważniejsze nie zmienia się on, bo tak chcą inni. Po prostu niektórzy ludzie potrafią z naszego wnętrza wyciągnąć najlepsze nasze cechy, czasami te najgorsze (co nie znaczy, że dla nas, tylko dla innych). Podejmujemy się pewnych działań, bo uważamy, że tak powinniśmy zrobić.

Ci ludzie są normalni, tylko czasem widzą duchy i muszą przejść nieziemską inicjację, wszyscy ich w Zaświatach nienawidzą i nie wiadomo w sumie, dlaczego. Trochę trzeba się napocić, oddać krwi i nie dać się zabić - to tak przy okazji. Zaświaty pięknie zobrazowane, kreatywność, sam ich sposób bycia. Dla mnie bomba.

Co tu dużo mówić, nie mogę się doczekać dalszych losów tego cudownego faceta i jego zwariowanej rodzinki. Niektórzy mówili, że z Dorą się nie polubię, a wydaje mi się, że już przez parę wzmianek w tej historii wiem, że ją pokocham. Teraz czekajmy na kolejne, piękny wydany, nowy tom SQN.