Małe preludia recenzja

Zwyczajna australijska rodzina, cienie i blaski jej egzystencji podszyte chorobą, zdradą, samotnością, niezrozumieniem a wszystko przy akompaniamencie muzyki. „Małe preludia” autorstwa Helen Garner to powieść wydana nakładem Wydawnictwa Cyranka, przetłumaczona przez Kaję Gucio, w której z wyimków życia bohaterów powstaje przesycona dialogami, polifoniczna historia, która chwilami zaskakuje, miejscami oburza, przede wszystkim zaś porusza najgłębsze struny ludzkiej wrażliwości.
🎹
Związek Atheny i Dextera sprowadza się do codziennych zmagań z niepełnosprawnością ich dziecka. Powtarzalność i rodzinna rutyna zostają jednak zachwiane, gdy w życiu małżonków pojawią się Elizabeth, dawna dziewczyna Dextera i jej młodsza siostra Vicki. Losy rodziny i wspomnianych kobiet przenikają się na wielu płaszczyznach, prowokując obie strony do przekraczania moralnych granic, sięgania po więcej, wychodzenia poza schemat klasycznej relacji małżeńsko-koleżeńskiej. Ta gęsta sieć zależności rozpościera się na niespełna dwustu stronach złożonej z rozmaitych wątków, trudnej a mimo tego, szalenie intrygującej narracji.
🎹
„Małe preludia” łamią wszelkie konwencje. Przypominają zlepek rozmów i myśli, w którym bardzo łatwo się zatracić. Nie dbają o czas i miejsce, bo liczą się bohaterowie i to, co mają czytelnikowi do powiedzenia. Koleje ich losu mogłyby stanowić preludium do co najmniej kilku ciekawych powieści przepełnionych słowami i wydarzeniami. Żadna z tych książek nie byłaby jednak tak wyjątkowa jak historia, która wyszła spod pióra Helen Garner.
🎹
Oczarowana prostotą, z jaką można mówić o sprawach wielkiej wagi. Zachwycona wielowymiarowością bohaterów „Małych preludiów” i pełna podziwu dla ludzkiej uważności, która stoi u podstaw konstrukcji narracyjnej tej krótkiej powieści, szczególnie mocno zachęcam do lektury prozy Helen Garner, bo to obcowanie z literaturą najwyższych lotów - wymagającą a zarazem dającą ogrom czytelniczej satysfakcji. Obok takich książek nie sposób przejść obojętnie. Zapadają one w pamięci i na długo nie pozwalają o sobie zapomnieć.