Homo sapiens i jego geny. Opowieść o nas i naszych przodkach. recenzja

Lubicie poszerzać swoje horyzonty i dowiadywać się coraz to nowych rzeczy?
Ja coraz częściej sięgam do publikacji popularno-naukowych licząc na to, że coś mi z nich w głowie zostanie 😅

Tym razem poczytałam sobie o człowieku, jego prehistorii i wędrówkach w połączeniu z genetyką.
Duet Johannes Krause, niemiecki naukowiec i archogenetyk razem z dziennikarzem Thomasem Trappe w bardzo przystępny sposób opowiedzieli o tym, jak człowiek z Afryki przywędrował do Europy, kiedy stracił ciemny kolor skóry, dlaczego była ciemna i co o nas mówią nasze geny.

Przyznam szczerze, że wcześniej nie spotkałam się z pojęciem archogenetyki i z ciekawością czytałam o tym, że nasze DNA ulega ciągłym chemicznym przemianom. Gdy coś mu zaszkodzi odnawia się albo zwyczajnie mutuje.
Człowiek jest mieszanką DNA i bez względu na etniczne korzenie ciągle się do siebie zbliżamy, szkoda tylko, że odbywa się to chemicznie, a nie również mentalnie i wciąż widzimy w ludziach, którzy wyglądają inaczej niż my, dziwnego zagrożenia, gdy tymczasem niejednokrotnie jesteśmy nim sami dla siebie.

Tak jak nasze geny mutują wraz z upływającym czasem, czego możecie dowiedzieć się na przykładach tego dlaczego jesteśmy słabo owłosieni (kiedyś człowiek nosił swoje futerko), dlaczego mieszkańcy Europy stali się biali (a kiedyś nie byli) I w jaki sposób wpłynęło na to zjawisko nie jedzenia mięsa oraz witamina D, tak mutuje nasz język i kultura.

Jak powtarza POETA, jedyną pewną rzeczą jest zmiana, a te od tysiącleci toczą się i nic ich nie zatrzyma. O ile nasz gatunek nie zniknie z powierzchni Ziemi, to kiedyś człowiek przyszłości będzie badał nas i uznani zostaniemy za prehistorię 😜

Kiedyś tam pojedyncza zmiana w ludzkim DNA doprowadziła do zmian w naszym mózgu i dzięki temu wygraliśmy wyścig z neandertalczykiem i denisowianinem bo rozwinęliśmy w sobie szereg umiejętności, od zachowań społecznych (te niestety pozostawiają wiele do życzenia) po język, kreatywność i umiejętność adaptacji.

Teraz gdy wiem skąd mam niebieskie oczy zachęcam i Was by zajrzeć do tej książki i poczytać nie tylko o genach, ale i o chorobach i epidemiach, które dodały swoje 5 groszy, czy o przemyśleniach Autorów na temat ludzkości w ogóle.