Wyspa Mgieł recenzja

„Upór bywa cnotą, zbyt często poddajemy się przed osiągnięciem celu”

Książka opowiada historię Elirrianoi, dziewczyny, która nie zna swojej przeszłości. Wyłowiona z morza przez piratów, kilka lat wychowywała się na ich statku, by później, w ramach handlowego przymierza, zostać oddaną pod opiekę Księżnej Maeve na zamek w Ysborgu. Gdy znienawidzona przez nią księżna zapada na tajemniczą chorobę, to właśnie Lirr jest zmuszona udać się w niebezpieczną podróż po lekarstwo. Po drodze czeka na nią wiele przygód. Początkowo podąża za nią jedynie tajemniczy kruk, jednak z czasem zyskuje kolejnych niezwykłych towarzyszy podróży, którzy z różnych powodów pomagają jej w wypełnieniu zadania.

Lirr to postać, która najbardziej odpychała mnie od książki. Tak irytującej bohaterki chyba wcześniej nie spotkałam. Kompletnie nie ogarnięta, stosująca zasadę najpierw działam potem myślę i nie umiejąca trzymać języka za zębami, ciągle pchała się w tarapaty. Dodatkowo jej wzdychanie do księcia i to jak dawała mu sobą manipulować sprawiało, że wielokrotnie miałam ochotę odłożyć książkę i do niej nie wracać. Ja rozumiem, że nie zna swojej przeszłości przez co ma kilkuletnią lukę w pamięci. Wiem, że pierwsza miłość bywa trudna, ale jakoś jej zachowanie wobec Caela w ogóle nie pasowało mi do prawie dorosłej osoby wychowanej wśród piratów. Jedyne, co w niej lubiłam, to jej wyjątkowo kwieciste przekleństwa. Na szczęście szybko pojawił się kruk, który skradł moje serce i wywołał ciekawość wystarczająco dużą bym dokończyła tę historię.

Milda była kolejną istotą, która zdobyła moją sympatię, roztrzepana i trochę dziecinna rusałka, była tak urocza, że sama dałabym się jej uwieść. Choć i ona miała swoje wady, najbardziej widoczne po koniec książki.

Za to Raiden jest tym, którego, wbrew logice, pokochały niemal wszystkie czytelniczki. Cyniczny i niebezpieczny mag, działający według własnych zasad nie raz wyprowadzał naszą bohaterkę z równowagi. Moim zdaniem jest jedną z najciekawszych postaci w książce i gdyby nie on, pewnie nie dotrwałabym do jej końca.

Cael, Maeve i Viorel działali mi na nerwy w miarę po równo, choć każde z nich z innego powodu. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu że Księżna i Medyk mają wspólne tajemnice i znali się już wcześniej (choć mogę się mylić). Za to książę bawiący się uczuciami Lirrian i manipulujący nią wyjątkowo podnosił mi ciśnienie.

Książka od pierwszej strony urzekła mnie przepięknym językiem. Opisy budynków (szczególnie zamek Raidena) i baśniowych krajobrazów były bardzo realistyczne i sprawiały, że czułam jak bym tam była. Historia, z początku powolna i trochę nudna, nabiera tempa gdy dziewczyna spotyka rusałkę, a kiedy poznajemy Raidena to już nie sposób się oderwać. Jest to opowieść pełna magii i zapachu morza, idealna na wakacje, lub zimowe wieczory, gdy chcemy powspominać letni czas. Przyznam, że za drugim razem czytało mi się ją łatwiej i nawet Lirr nie irytowała aż tak bardzo, być może dlatego, że znałam już świetny drugi tom. Pokochałam wykreowany przez Marię Zdybską świat, jego tajemnice i złożonych, doświadczonych przez los bohaterów. Jest to naprawę dobrze napisana fantastyka, ze świetną fabułą i niezwykle realistycznie ukazanymi emocjami postaci, bardzo działająca na wyobraźnię. Odkładając książkę, żałowałam, że to już koniec.