Czarny żałobnik recenzja

Gdy w moje ręce trafia debiut, podświadomie czuję, że czeka mnie kolejna niezwykła podróż literacka. Od razu zaznaczę, że lekturę otrzymałem od samej Autorki, Mai Opiłki z prośbą, i tu zacytuję: Liczę na szczerą recenzję książki, a nie laurki, które są wynikiem współpracy. Moje recenzje zawsze są szczere i nie mają na celu wypisywania peanów na cześć osoby, która książkę napisała. I nie inaczej jest z Czarnym żałobnikiem.

Tradycyjnie, jak to u mnie bywa, kilka słów o Mai Opiłce. Autorka pracuje w Prokuraturze Okręgowej, ma więc styczność z wieloma sprawami kryminalnymi, co na pewno wykorzystała, pisząc Czarnego żałobnika. Pasjonuje się tenisem. Nie tylko pisze, ale też czyta mnóstwo thrillerów i kryminałów. Zgłębia tajniki kryminalistyki. I to, co jest najważniejsze, dla mnie, czytelnika. Postanowiła zacząć pisać swoje historie w tym kierunku.

Już okładka zachwyca i powoduje, że książkę chce się zacząć czytać. Efektowny motyl, a pod nim spora plama krwi zapowiadają historię, od której nie mogłem się oderwać. Przejdźmy zatem do fabuły i postaci, które zaskarbiły moją sympatię, mimo różnych charakterów.

Czasy współczesne. Stolica Polski, Warszawa. W Ogrodzie Krasińskich zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Ciało jest mocno zmasakrowane, pocięte ostrym narzędziem. Ofierze odcięto penisa, a w usta wsadzono dowód tożsamości. Dodatkowo przy mężczyźnie znaleziono specjalnie spreparowanego motyla, czarnego żałobnika. Sprawą makabrycznej zbrodni zajmuje się komisarz Adam Kruger i prokurator Alicja Ostrowska. Lis z Ostrą, bo takie pseudonimy noszą głowni bohaterowie, biorą się do pracy. Wiedzą, że nie będzie to prosta sprawa. Pojawiają się kolejne zmaltretowane ciała, a śledczy nie mają żadnych punktów zaczepienia, co powoduje wiele nieprzyjemnych zgrzytów wśród pracujących przy sprawie. Dodatkowo wiadomo, że każda z ofiar była torturowana. A tortury przypominają te z czasów średniowiecza.

To tak pokrótce zarys fabuły. Powieść wielowątkowa, wciągająca, wyraziste postaci, których można od razu polubić, choć każdy może mieć odrębne zdanie. Sporo slangu policyjnego wraz z wyrazistą "łaciną", która w tym przypadku zupełnie mi nie przeszkadzała. Debiut iście udany, mimo kilku wyłapanych błędów. Jednak trzeba przyznać, że debiut pani Mai należy do mojej subiektywnej czołówki debiutów, jakie miałem okazję przeczytać. I zachęcam fanów kryminałów to przeczytania Czarnego żałobnika. Na pewno ta historia Was zachwyci.