Ćwiczenia akrobatyczne recenzja

Uświadomiłam sobie, że została mi do przeczytania końcówka właśnie tej książki. Tak więc, sięgnęłam po nią i dokończyłam. Zaczęłam ją już jakiś czas temu, ale ta historia została przeze mnie rozłożona na raty (w końcu to mała cegiełka mająca około 600 stron). Nie jest to książka, którą czyta się ekspresowo. Stąd właśnie taki mój wybór.

Dlaczego należy poświęcić na jej czytanie więcej czasu i mieć przy tym otwarty umysł? Już sam styl, w jakim została napisana tego wymaga. Książka złożona jest z kilku bardzo długich rozdziałów. Do tego należy dodać (oczywiście nie wszystkie) długie zdania, w które wielokrotnie zostawała wplatana myśl poboczna. Niejednokrotnie odsuwało mnie to ode głównego sensu. Potrzeba na tę historię większego skupienia.

Cała książka została napisana z perspektywy szesnastoletniego chłopaka, który uzmysławia czytelnikowi, jak wygląda świat widziany oczami nastolatka. Nastolatka, którego nie nazwiemy jeszcze dorosłą osobą, ale jednocześnie wymagamy od niego odpowiedzialności, bo jednak do dorosłości brakuje mu niewiele. Warto zwrócić uwagę na to, że jak każdy człowiek (niezależnie od wieku) ma prawo do swoich problemów. Ma prawo do popełniania błędów, uczenia się poprzez doświadczenie. Przy tym wszystkim potrzebuje wsparcia. Wsparcia od znajomych, nauczycieli, a przede wszystkim - rodziców. Co w przypadku, jeśli nie ma takiej możliwości? Do czego może to doprowadzić?

Przyznam, że na początku było mi ciężko wczuć się w rolę Karola (w końcu szesnaście lat miałam prawie połowę swojego życia temu 🙈). Jednak udało mi się zrozumieć wszystko, co chłopak czuł. Z czym musiał się zmierzyć.

Z jednej strony miał rodziców, którzy niestety bardziej liczyli się z tym, co ważne jest dla nich, nie dla ich dziecka. Z pozoru zwyczajna rodzina, spędzająca ze sobą poranki... Tak może faktycznie wyglądało to z zewnątrz. Jednak ojciec - ciągle skupiony na swoich sprawach, mama - traktująca chłopaka, jak malutkiego chłopca.
Z drugiej strony - szkoła. Miejsce, które powinno być opoką, w którym powinnien czerpać wiedzę, ale i móc wyrazić swoje zdanie. No właśnie, tylko czy mógł? Śmiało mogę stwierdzić, że szkoła widziana oczami bohatera, to dla mnie jakaś abstrakcja. Nie tak zapamiętałam swoje lata nauki. Nie musiałam jednak borykać się ze swoimi problemami sama.

Książka jest przepełniona perypetiami nastolatków. Jednak Karol jest na tyle dojrzały, jak na swój wiek, że nie jest to opcja tylko dla młodych ludzi. Śmiało mogę stwierdzić, że mogliby ją przeczytać rodzice dzieci w tym wieku, no i nauczyciele. Zdecydowanie mogliby z niej wyciągnąć wiele ważnych wniosków. Moim zdaniem, właśnie do tego dąży Autor. Do tego, aby uświadomić, że młodzi ludzie są ważni i należy ich wspierać. Bo kto, jeśli nie rodzice, czy kadra pedagogiczna, ma być dla nich odpowiednim przykładem?