Władca ciemności recenzja

Co – to – było?! Nie wiem jak to się udaje Carrisi’emu, ale za każdym razem zostaje z rozwartą z zaskoczenia gębą i wyrazem głębokiej konsternacji. Po raz kolejny Carrisi wywiódł mnie w pole i zakpił z mojej dedukcji. Wielkie brawa dla autora za fenomenalną dawkę rozrywki, którą nam zaserwował.

Mistrzowska porcja manipulacji. Dreszcz ekscytacji. Autor stopniowo wprowadza nas w mroczny obraz, by nadać jej złowieszczy wymiar. Ludzie popadają w obłęd, sami nakręcają spiralę zbrodni, zaś my - niczemu niewinni obywatele – jesteśmy jej ofiarami. Autor w znakomity sposób opisuje obraz apokaliptycznej wizji miasta, które zostało odcięte od prądu na ponad 20 godzin. Doliczę do tego zagadkę: seryjnych morderstw, wyznawców sekty Władcy Ciemności i zaginięcie chłopca sprzed 9 lat, by określić tę opowieść jednym okrzykiem – łał!

Kolejna błyskawicznie przeczytana powieść i kolejny aplauz! Znakomicie napisana, oryginalna, elektryzująca historia, sięgająca czasów papieża Leona X. Czytałam i nie mogłam się oderwać. Genialna!

Również chciałam napisać, tak na marginesie, że cieszy mnie rosnące zainteresowanie dla tego znakomitego włoskiego pisarza. Pamiętam, jak czytałam dwie pierwsze powieści Donato, obawiając się, że słuch po nim zaginie; a co za tym idzie brak zainteresowania wydawnictwa we wprowadzaniu jego książek na nasz rynek. W ostatnim czasie, głównie za sprawą „Dziewczyny we mgle”, liczba czytelników zaczęła (ku mojej uldze) rosnąć. Polecam książki autora także tym, co jeszcze się z nimi nie zapoznali.