Zapach ziół recenzja

Książka Mai Drozd przeniosła mnie do początku XX wieku, otulając jednocześnie zapachem ziół, ciepła i miłości. To cudowna literacka podróż przez lata 1900-1910, w której splatają się ze sobą historia, miłość, przyjaźń, a także zamiłowanie do zielarstwa i ziołolecznictwa. Autorka przenosi nas do uroczego dworku w Zalesiu, który prowadzi młode małżeństwo Zalewskich. Jak na ówczesne czasy Ewa i Tadeusz mieli dużo szczęścia - połączyła ich głęboka miłość, a nie transakcja majątkowa rodzin. Tę miłość słyszy się w rozmowach, dostrzega w oczach, wyczuwa w gestach, trosce i szacunku. Tadeusz poza obowiązkami ziemiańskimi zajęty jest sprawami ojczyzny, co będzie miało tragiczne skutki, z kolei Ewa wykorzystuje wiedzę medyczną zdobytą od ojca i pomaga niejednemu we wsi przezwyciężyć chorobę dzięki przyrządzonym maściom i miksturom z ziół. Przez ich dworek przewijają się różne postaci, wśród których jedną z najważniejszych jest Anton Brodzki - przyjaciel Tadeusza. Jednak o tym, jaką rolę Anton odegra w życiu młodego małżeństwa, musicie przeczytać sami, bo odebrałabym Wam przyjemność czytania.

Książka otula jak kocyk, ukazując siłę przyjaźni i gotowość poświęcenia się w jej imię, zaangażowanie Ewy w pracę u podstaw, czy też różne oblicza miłości. Jednocześnie nie brak tu bardzo tragicznych wydarzeń, które wzruszają, łamią serce, ale takie właśnie jest życie, w którym śmiech miesza się ze łzami.

"Zapach ziół" to nie tylko świetnie przedstawione tło społeczne i historyczne, to także piękna warstwa językowa oraz przyciągająca oko szata graficzna. Tu wszystko współgra, życie ludzi toczy się w harmonii z naturą, która wyznacza rytm dnia, porę pracy i odpoczynku. Czytając tę historię, miałam poczucie, że przed oczyma migają mi sceny filmowe. Bliskość lasu i łąk w Zalesiu, mroźna, zasypana śniegiem Syberia czy tętniące życiem i balami Grodno to z jednej strony zwyczajne, a z drugiej bardzo pociągające miejsca zdarzeń. W każde z nich wpisane są inne realia, inne zasady życia. I choć muszę przyznać, że Autorka dwa razy złamała mi serce w powieści, to jednocześnie nie pozbawiła wiary w to, że po każdej burzy musi wyjrzeć słońce i dała nadzieję na kontynuację losów Ewy.
Zdecydowanie polecam lekturę tej książki.