Wyspa recenzja

Dorwałam tę książkę na wyprzedaży za dziesięć złotych, z myślą że to zapewne nudna obyczajówka, na której zasnę po kilkunastu stronach czytania. W rzeczywistości powieść okazała się niemałym zaskoczeniem. Wywarła na mnie dosyć pozytywne wrażenie. Uważam, że w dosyć dobry sposób łączy nabywanie wiedzy z przyjemną obyczajową historią, dzięki której czytaniu której można się zrelaksować.
Alexis chce poznać sekrety swojej rodziny. W celu zrealizowania swojego planu odwiedza przyjaciółkę swojej matki, czyli starszą Fotini. Jak się okazuje, kobieta ma bardzo długą opowieść do przekazania. Dziewczyna wysłuchuje w ten sposób historii o losach swojej rodziny w latach czterdziestych i pięćdziesiątych w Grecji.
Książka przedstawia sobą dość ciekawą fabułę. Pokazuje trudne losy ludzi trędowatych, którzy wysyłani są na wyspę Spinalogę w celu ograniczenia możliwego roznoszenia śmiercionośnej choroby. Ciekawe jest, że powieść przedstawia zarówno losy ludzi chorych jak i zdrowych, którzy muszą zmierzyć się z niebezpieczeństwem jakie niesie wojna. Jesteśmy w ten sposób w stanie poznać historię z dwóch różnych perspektyw. Czyli od strony wysłanych na wyspę oraz od ich rodziny. Tęsknota i żal przez stratę bliskiego są tam codziennością. Mimo to w tych ciężkich czasach starają się żyć w dosyć normalny sposób.
Dzięki ,,Wyspie" jesteśmy w stanie poznać realia życia ludzi rozdzielonych przez trąd. Osobiście najbardziej zaciekawił mnie wygląd życia na wyspie Spinaloga. Odosobnione miejsce funkcjonujące prawie że jak małe państewko. Mieszkańcy starający się prowadzić jak najbardziej normalne życie. Sprzeczki pomiędzy osadzonymi mimo już i tak złej sytuacji życiowej.
Książkę czytało się bardzo gładko i szybko. Co prawda część sytuacji przedstawionych w powieści była dla mnie nudna. Nie oznacza to jednak, że nie warto po nią sięgnąć. Z czystym sumieniem polecam tę pozycję, w szczególności osobom lubującym się w literaturze obyczajowej i chcącym poznać losy życia dotkniętych trądem.
Ogólna ocena książki: 7/10