Zbawca recenzja

Od dłuższego czasu zbierałam się, by sięgnąć po książki autora. Wabiona świetnymi recenzjami i przede wszystkim obietnicą treści, która miała mną wstrząsnąć. I niestety muszę szczerze przyznać, że dostałam nie do końca to, czego się spodziewałam.

Bez dwóch zdań postaci Ogara, Owieczek i przede wszystkim Zbawcy, to twory przerażające, wymykające się wyobraźni zwykłego człowieka. Takie obrazy mógł stworzyć tylko ktoś, kto na własne oczy widział zarówno ogrom ludzkiego cierpienia, jak i podłości. Wielki zatem szacunek dla autora, że swoje drastyczne doświadczenia potrafił przekuć na taką historię.

Julia i Marcin to para policjantów, którzy muszą stawić czoła potwornej zbrodni. I mimo kolejnych wstrząsów wywołanych coraz to nowymi, brutalnymi krokami Zbawcy, muszą zachować zimną krew, by dopaść potwora krzywdzącego dzieci. I tu dochodzimy do sedna. Zdecydowanie odkąd jestem mamą, sceny, w których ktoś krzywdzi dzieci poruszają mnie ze zdwojoną siłą. Poziom okrucieństwa opisanego w książce kazał mi chwilami przerwać lekturę, zamknąć oczy i wziąć kilka głębokich oddechów. Przysłowiowy nóż otwierał mi się w kieszeni wielokrotnie. Nie dziwiłam się, kiedy w bohaterach dochodziło do złamania, a chęć zemsty zalewała im oczy i zdrowy rozsądek. Ta książka zdecydowanie nie jest dla ludzi o słabych nerwach!

Skąd zatem u mnie stwierdzenie, że nie do końca oszalałam na punkcie "Zbawcy"? Sama fabuła absolutnie mną wstrząsnęła i zasługuje na wielkie brawa. Zgrzytało mi jednak coś w przekazie. Miałam chwilami wrażenie dziwnej "płaskości", która w kontraście ze świetną, dynamiczną i naszpikowaną emocjami treścią kłuła w oczy. Nie przeszkodzi mi to jednak na pewno sięgnąć po kolejne powieści autora. Bo jeżeli bije z nich taka sama bolesna prawda, jeśli tak jak "Zbawca" poruszają najdeliktaniejsze struny wrażliwości czytelnika, to są warte każdej minuty, którą się im poświęci. Jest wiele racji w stwierdzeniu, że prawda się zawsze obroni. W przypadku tej książki to ona właśnie sprawiła, że sama forma, nawet jeśli niedoskonała, stała się mniej istotna. Po lekturze w mojej głowie ciągle pobrzmiewa echo krzyku ofiar i czuję na karku chłód, emanujący od pozbawionego emocji i ludzkich uczuć Zbawcy.