Zbrodnie zimową porą recenzja

Czy można sobie zimą wymarzyć lepsza książkę od takiej, w której gęsto od odludnych, zasypanych śniegiem posiadłości? W której droga, do docelowego miejsca akcji, jest pochyła i pokryta warstwą lodu? W której bohaterowie snują niespieszne opowieści otuleni pledami, grzejąc zimne stopy przy rozgrzanych kominkach, a zmarznięte dłonie przy kubkach gorącego napoju? W której trup ściele się może nie gęsto, ale dostarcza impulsu do podjęcia intrygującego śledztwa? Może i można. Ale można też sięgnąć po ten tomik opowiadań królowej kryminału, by nacieszyć się klimatem najzimniejszej z pór roku.

"Zbrodnie zimową porą" rozpoczynają się fragmentem "Autobiografii" Agathy Christie, w którym snuje ona wspomnienie Bożego Narodzenia w Abney Hall, rodzinnej posiadłości. Wstęp stanowi jedynie preludium do zamieszczonych po nim dwunastu opowiadań, dość różnorodnych pod względem bohaterów, miejsc akcji czy intryg kryminalnych. Nie zawsze jest to morderstwo. Czasem trzeba rozwikłać zagadkę kradzieży. Lub sięgnąć po zmyślny fortel, by najpierw unieważnić, a potem zawrzeć jakieś małżeństwo.

Ta książka jest jednak jak flash informacyjny: krótka, szybka i zawierający migawki zaledwie o najistotniejszych postaciach i motywach w twórczości królowej kryminału. Jest tu zatem i Poirot, i panna Markle (tak, w tym tłumaczeniu jest panną, nie żadną miss), i jeszcze wielu innych. Są zbrodnie (nawet takie udawane), kradzieże, intrygi. Jest bardzo różnorodnie, widać, że osoba zajmująca się doborem opowiadań, zadbała o to, by nie znudzić czytelnika jednolitością ich formy. (Niestety nie znalazłam jednoznacznej informacji na temat tego, kto jest za ten dobór odpowiedzialny.)

A jednak wolę Agathę Christie w jej pełnowymiarowych powieściach, w których mogę liczyć na wyraźniej zarysowane tło społeczno-obyczajowe i bardziej rozwinięte portrety psychologiczne bohaterów. Jakoś trudno wczuć mi się w fabułę, zrozumieć motywy postępowania tej czy innej osoby, mechanizmy rządzące umysłem przestępcy i ofiary, gdy ledwie historia się zacznie, a już widać kropkę wieńczącą ostatnie zdanie.