Zima w Siedlisku recenzja

Przed przystąpieniem do czytania tej książki, długo wpatrywałam się w urokliwą okładkę. Bujany fotel, ośnieżony krajobraz wsi. Samotność? Zima życia? Ból po utracie najbliższej osoby? Tak, właśnie o tym jest ta książka. Kontynuacja "Siedliska" niesie za sobą nieco inne przesłanie, zastanawia czytelnika i wprowadza pewien rodzaj niepokoju.

Marianna pogrążona jest w żałobie. Umiera Krzysztof, jej mąż, jej druga połowa. Kobieta na swój sposób przeżywa jego odejście. Potrzebuje czasu, aby wewnętrznie pożegnać się z miłością swego życia. Dzięki przestrzeni jaką daje jej samotność, ma okazje do poukładania własnych myśli i wspomnień o latach minionych. Tak mijają godziny, tygodnie i miesiące.

Jednak nie tylko nad głową Marianny zawisły ciemne chmury. Również w życiu jej najbliższych nie dzieje się najlepiej. Świat zaczyna się komplikować z dnia na dzień coraz bardziej, niejako odzwierciedlając aurę panującą za oknami. I tak jak po zimie, przychodzi odwilż i wiosna, tak jak w życiu naszych bohaterów z czasem wschodzi słońce.

Książka jest pełna niespodzianek. Nie jestem w stanie dokonać dokładnych kalkulacji czy częściej towarzyszył mi uśmiech czy smutek. Odczuwam tego i tego po trochu. To co wzbudziło moją czujność i podziw dla autora, to dokładne prześwietlenie psychiki kobiety. Jakim czujnym i bacznym obserwatorem musi być pan Majewski, aby tak precyzyjnie opisać wszystkie etapy radzenia sobie kobiety z utratą męża. Zdałam sobie sprawę, że autor nie jedno w życiu przeszedł i przede wszystkim jest uważnym słuchaczem, cechującym się szóstym zmysłem w sprawach kobiecych.