Zły recenzja

Zły. Bezwzględny. Okrutny.
Wyzbyty sumienia.
Z najgorszych najgorszy.
Odbiera życia dar. Przyszłość kradnie.
W okrutnych łapskach ją trzyma.
Aby wydobyć złe na wierzch.
Aby je z siebie wypuścić.
Impuls. Podryg. Kusi go. Popycha.
Chore żądze. Obrzydliwe. Brudne.
Wymykają się z niego.
Łapczywie. Zachłannie. Ujścia szukają.

Ona.
Młoda. Piękna.
Życia pełna.
W sukience w kwiaty.
Z marzeniami.
Planami.
Nadziejami.

Niewinna.
Nieświadoma.
Że mija potwora.
Że to jej ostatni oddech.
Że już nic nie będzie potem. Ani później.
Tylko cios.
Tylko ból.
I już ciemność.
Na zawsze.
A było ich więcej. Tych, które nie zawiniły niczym. W złym miejscu się pojawiły. O złym czasie. Kolejny cios. Kolejny czyjś koniec. A on drwi. Niewzruszony. Bezlitosny. Bezkarny.

PRL. Szarość. Ciemność. Wrocław w tle. Z realiami tak idealne odtworzonymi przez autora. Zachwyt, jeszcze raz zachwyt nad tym klimatem. Czułam to tak, jakbym tam była. Oczami wyobraźni chłonęłam milicyjne procedury, esbeckie działania. Czuć tutaj ducha. W ludziach. W sytuacjach. W przedmiotach. Ta aura mnie porwała. Przywłaszczyła mnie do siebie. Przeszyła. Mocno. Gęsto. Intensywnie. Autor nie tylko opowiada. On kreśli. Nasyca i dopieszcza każdy szczegół, każdy moment tej historii.

Kryminał z krwi i kości. Rasowy. Mocny. Emocjonujący.
Dużo w nim o ludziach. O złu, które ich pochłonęło. Rozdrapało wartości. Rozmyło je. Wyzbyło resztki ludzkich odruchów. Wkroczyło w karty tej opowieści i się mocno w nią wgryzło. Zaznaczyło dobitnie swoją obecność. Lecz dobra także nie zabrakło. Zachowania własnych zasad. Wbrew systemowi. Kierowania się przyzwoitością. Czymś więcej. Tutaj na uwagę zasługuje postać milicjanta Kozłowskiego. Ach, jakże ja go polubiłam.

Takiego kryminału potrzebowałam. Opowieści, która mnie pochłonie. Po prostu. Która da wytchnienie. Soczysta. Mięsista rozrywka. Dostarczy rozrywki, zabierze w klimatyczne czasy PRL-u i ukaże mroczne zakamarki, które kryją się w ludzkich duszach, i wypełzają, by dać o sobie znać. Polecam bardzo.