We're Just Friends recenzja

Historie z nurtu new adult potrafią mnie zdecydowanie zachwycić. Szczególnie te, które pozwalają na przeżywanie każdej emocji z bohaterami, a tak właśnie było w przypadku tej książki.

Violet i Ace przyjaźnią się od wielu lat. Ich przyjaźń nazwałbym wyjątkową. Dlaczego? Dlatego, że nie ma ona barier. Tych dwoje pochodzi z kompletnie różnych światów. Różni ich status społeczny ale i sposób bycia. Ona woli mieć plan na życie, a on należy do tych najbardziej spontanicznych. Gdyby ktoś popatrzył na nich z boku, absolutnie nie miałby podstaw do tego, żeby stwierdzić, że w ogóle się lubią. Zdecydowanie można im jednak zazdrościć. Samej relacji, którą zbudowali. Oparcia, które sobie wzajemnie dają. No i ich specyficznego poczucia humoru, które pozwala im na porozumienie się w każdej chwili.

Uważam, że przepięknie została opisana tu typowa relacja friends to lovers. Nienachalność, brak jakichkolwiek wymuszeń, stopniowe dojście do tego, że przyjaźń to dla nich już za mało.
Lena, mały kroczkami, dozowała nam ewolucję nastawienia bohaterów, to jak zmieniał się ich pogląd na siebie. Mi było dane czuć to wszystko, co czuli oni. Już po pierwszych stronach wiedziałam, że przepadnę i będę trzymała za nich kciuki. Niecierpliwie czekałam na to, aż uświadomią sobie to, co widzieli wszyscy, poza nimi.

Ace potrzebował Violet w swoim życiu niczym tlenu, żeby uśmierzyć swój wewnętrzny ból. Ona, potrzebowała go do swojej egzystencji. Był jej czarnym aniołem na motocyklu, który widział ją jako kogoś idealnego. Ona zaś potrafiła naprawić wiele swoim śmiechem. Właśnie dlatego wszystko przyszło im naturalnie, zupełnie jak wzięcie kolejnego oddechu.

Oczywiście nie obyło się bez problemów, rodzinnych konfliktów, trudniejszych wizji z przeszłości oraz chwili słabości. Dodały one tej historii dodatkowych momentów napięcia i uprzykrzyły trochę życie bohaterom. Wywołały też wzruszenie. Nie mogło być tylko z górki, bo to, co najpiękniejsze, niejednokrotnie wymaga poświęcenia.

Ta książka jest po prostu urocza w swojej formie. Nastawia pozytywnie, uświadamia, że nawet po najbardziej bolesnym życiowym kopniaku, możemy liczyć na innych, a to, co przychodzi do nas stopniowo - może przynieść spektakularne efekty.