Więźniarki recenzja

Brzdęk. Kraty zamknęły się z hukiem. Rozejrzała się po ponurej celi. Jej myśli błądziły przytłoczone więziennymi murami. Straciła wolność. Zyskała samotność. Tęsknota będzie rozrywać jej serce. Tam za murem zostawiła swoje dzieci. Co się z nimi stanie? A rodzina? Jeszcze nie wie, że nikt jej nie odwiedzi. Odwiedzą jej brata, męża, syna… Ale ją? Ona ma dać sobie radę sama.

Świat w zakładzie karnym dla kobiet w Sao Paulo tętni życiem. Kwitnie handel, gdzie główną walutą są papierosy, można zatrudnić się do pracy albo świadczyć różne usługi innym więźniarkom. Panują tutaj niepisane zasady, których nie warto łamać, a ustalona przez grupę przestępczą hierarchia pozwala utrzymać porządek.

Życie kobiet za kratami nie jest łatwe. Bliscy odwracają się od nich, bo kobieta w więziennym świecie jest ujmą dla rodziny. Gdy w końcu wychodzą na wolność, często nie mają dokąd pójść. Wracają na ulicę, do świata przemocy i narkotyków. Po czasie ponownie trafiają do zakładu karnego. Jakby wracały do swojego domu, gdzie otoczone więziennymi murami mogą poczuć się bezpieczne.

Drauzio Varella opisał więzienny świat od środka. Przyjrzał się więźniarkom, rozmawiał z nimi, wysłuchiwał, nie osądzał. Oddał głos kobietom, które trafiły do zakładu karnego z różnych powodów. Czasem słusznie, a czasem miały po prostu pecha. Ale zawsze to życie popychało je do tego, aby znalazły się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Historie tych kobiet są trudne, przejmujące, złożone… Mimo wszystko - warte poznania.

Książkę polecam wszystkim, którzy:
- uwielbiają reportaże / literaturę non fiction,
- interesują się tematyką więzienną,
- chcieliby dowiedzieć się, jak wygląda prawdziwe życie "za kratami",
- lubią tematy socjologiczne, dotyczace społeczeństwa oraz interakcji międzyludzkich.

Pomimo, że jest to ostatnia część trylogii więziennej (Drauzio Varella napisał jeszcze dwie książki w tej serii: "Ostatni Krąg" oraz "Klawisze") to spokojnie "Więźniarki" można przeczytać nieczytając tych poprzednich.