Autor: @Strusiowata ·2 minuty

2021-09-24

1 komentarz

12 Polubień

Recenzja przedpremierowa

premiera: 13 października

Po przeczytaniu tej książki nurtuje mnie pytanie - dlaczego młodzi ludzie nie mają takich lektur w szkole? Co stoi na przeszkodzie żeby poznali i mieli dostęp do literatury opisującej świat, który ich dotyka, jest na wyciagnięcie ręki, zawiera mnóstwo problemów pojawiających się w ich życiu codziennie.

Roksana Jędrzejewska - Wróbel opowiada o trójce uczniów klasy ósmej: Marii, Lenie i Miłoszu, którzy w pogoni i wyścigu do najlepszych szkół średnich, wybrali pomoc w domu opieki za dodatkowe punkty na świadectwie.

Gdy młodzi, sprawni i inteligentni woluntariusze pojawią się w Zacisznej Przystani czują lęk i obrzydzenie w zetknięciu z grupą starych, niedołężnych i niczyich pensjonariuszy. Jednak dzięki nim:

"Nie jest wcale tak źle. Zwłaszcza odkąd pojawiły się te dzieciaki. Dzięki nim pensjonariusze odżyli, jakby razem z Marią, Leną i Miłoszem do Zacisznej Przystani wtargnęło powietrze."

Gdy nastolatkowie poznają bliżej pensjonariuszy pojawia się odwaga, a także odsłaniają się w nich pokłady wrażliwości, życzliwości i delikatności.

Co jest fenomenalne w prozie pani Roksany Jędrzejewskiej- Wróbel to fakt, że przemiana dotyka nie tylko tych młodych ludzi. Rozlewa się także na ich bliskich: na zabieganych i sfrustrowanych rodziców, którzy tylko na początku dziwią się, że ich dzieci coraz chętniej spędzają czas w Zacisznej Przystani.

Piękne w tej opowieści jest dojrzewanie do mądrości i otwarcie się na drugiego człowieka. Dzielenie się przez pensjonariuszy przemyśleniami i wskazówkami, które zamiast drażnić młodych ludzi, odsłaniają im przestrzenie, do tej pory uznawane za niepotrzebne lub chętnie skrywane jako zbyt trudne.

Niesamowity, wręcz przejmujący jest poetycki obraz odchodzenia jednego z zaprzyjaźnionych pensjonariuszy. Nastolatka Lena przyznaje, że jest po raz pierwszy w swoim życiu przy śmierci bliskiej osoby. Ta scena, pełna szacunku dla decyzji o odejściu z tego padołu łez, na długo zapadnie w pamięć wielu czytelnikom.

Każdy w tej książce może znaleźć coś dla siebie. Młodzi ludzie mogą garściami czerpać z doświadczeń ich rówieśników, ale także z potknięć rodziców woluntariuszy oraz z przesłanek życiowych seniorów. Rodzice przeglądną się niczym w lustrze swojemu zagubieniu w codzienności i brakom porozumienia z dziećmi.

A nastolatkowie odetchną pełną piersią ponieważ... okaże się, że ich błędy i słabe punkty są udziałem wielu rówieśników.

Jeśli wątpliwości doprowadzą ich do wspaniałych odkryć, niczym decyzje Marii, Leny i Miłosza, będzie się spełniało przesłanie książki:

"Świat porwany na strzępy, zrasta się na nowo"

A odwaga i szacunek na pewno przydadzą się każdemu z nas:

"Życie czasem tak boli, że myślimy, że ten ból nigdy nie minie, i wtedy chcemy skrócić cierpienie. Ale żałoba potrzebuje czasu. Każdy ból w końcu mnie. Tego się nauczyłam. I że życie mimo wszystko warte jest przeżycia"

Warto sięgnąć po tę powieść!

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2021-09-24

× 12 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Stan splątania

Roksana Jędrzejewska-Wróbel

8.7/10

Obcy sobie, oddzielni, zaplątani w codzienne obowiązki, zniewoleni przez lęki. Kto mógł przypuszczać, że staną się nierozłączni, niczym Harry, Hermiona i Ron! Maria. Codziennie garść suplementów i p...

Komentarze

@Remma · ponad 3 lata temu

Bardzo ciekawa recenzja:)

× 2

Komentarze (1)

@Strusiowata · ponad 3 lata temu

Bardzo dziękuję.
Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki.

× 2

Stan splątania

Roksana Jędrzejewska-Wróbel

8.7/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Stan splątania

„Stan splątania” – Roksana Jędrzejewska-Wróbel W stanie splątania żyje każde z nas. Czy mamy o tym świadomość? Może w małej części. Większość z nas żyje w takim biegu, że nie ma czasu się zatrzymać i...

@sylwia923

„Żyć, jakby się było porcelanową lalką, to jakby w ogóle nie żyć.” – jak wykorzystali swoje życie podopieczni Zacisznej Przystani, a jak mogą to zrobić nastoletni wolontariusze?

Czym tak naprawdę jest tytułowy stan splątania? W powieści natrafimy na kilka definicji i żadna z nich nie zostanie ostatecznie potwierdzona. Wiadomo natomiast, że cierpimy na niego wszyscy, niezależ...

@viki_zm

Pozostałe recenzje @Strusiowata

Nie bójmy zarazić się optymizmem!

Poradniki kojarzyły mi się raczej negatywnie. Trafiałam albo na amerykańskie wszystkowiedzące panie terapeutki, albo na książki nie pasujące do moich potrzeb. I nagle ot...

Recenzja książki Jak sobie radzić z trudnościami

Zaproszenie do przestrzeni osobistej

Nie wiedziałam, że istnieje ( i to już od 10 lat) " Newsweek Psychologia". Kiedy zobaczyłam zapowiedź "Codziennika" pomyślałam o nastoletnich latach i pisaniu pamiętnika...

Recenzja książki Codziennik. Mój planer osobisty