Stan splątania

Książka przeczytana na dwóch posiedzeniach z dziewięcioletnią córką sąsiadów. Mała zadawała pytania, komentowała i nie chciała przerywać, żeby robić coś ciekawszego (patrz: gry na komórce). Myślę, że to jest niezłe osiągnięcie, skoro powieść pani Roksany to nie fantasy jeno tzw. obyczaj.

„Żyć, jakby się było porcelanową lalką, to jakby w ogóle nie żyć.” – jak wykorzystali swoje życie podopieczni Zacisznej Przystani, a jak mogą to zrobić nastoletni wolontariusze?

Czym tak naprawdę jest tytułowy stan splątania? W powieści natrafimy na kilka definicji i żadna z nich nie zostanie ostatecznie potwierdzona. Wiadomo natomiast, że cierpimy na niego wszyscy, niezależnie od wieku czy płci. W książce poznajemy sześciu głównych bohaterów, wszystkich cierpiących na tę przypadłość u każdego objawiającą się w inny sposób.

Maria, Lena i Miłosz to uczniowie ósmej klasy walczący o jak najlepsze świadectwo i wyniki egzaminów. W końcu z bardzo dobrej podstawówki muszą trafić do topowego liceum. Wszystko jest więc podporządkowane nawet nie tyle szkole, zadaniom i wynikom, a punktom. Tak, to od tych cyferek zależy ich przyszłość, ale również od nich zaczyna się cała historia. To przez nie wysportowana i piękna, a jednocześnie często wymiotująca zdolna uczennica, odcinająca się od ludzi, a w szczególności od mamy dziewczyna zawsze ze słuchawkami na uszach i introwertyk w kapturze, z talentem muzycznym w sercu, a nielubianą wiolonczelą na plecach decydują się na wolontariat. To przecież aż trzy punkty mogące zaważyć na dalszej edukacji i późniejszym dorosłym życiu!

Nastolatkowie, jako wolontariusze, trafiają do prestiżowego domu opieki zapewniającego podopiecznym dobre warunki, niezliczoną ilość zajęć, a jednocześnie traktującego schorowanych (a może ...

Pomysł dobry, ale w niektórych momentach autorka popłynęła. Mam tu na myśli chociażby spotkanie na osiedlu gdzie działy się takie rzeczy jakby wszyscy się czegoś nawąchali i byli pod wpływem. Zakończenie to też ułańska fantazja. No i dlaczego ci rodzice tak jednoznacznie negatywni? Czy naprawdę ZAWSZE od własnego dziecka ważniejszy jest bilans w pracy lub aktualny partner?

Niesamowite jest to, że po przeczytaniu tej książki czuję się równie splątana, co jej bohaterzy. Stoję teraz w zawieszeniu, bo nie tego od niej się spodziewałam. Otworzyła we mnie dawno zakotwiczone uczucia i zmieszała je z błotem. Wywleka wszystkie fakty i zdarzenia o których myślałam, że zapomniałam. O które prosiłam, by zniknęły.
Ktoś powie, ale o co mi chodzi? Odpowiem, że o wszystko i o nic.
W książce występują bohaterzy, którzy w jakiś sposób zostali zranieni, są krzywdzeni i czują się obco na tyle, że pragną zniknąć. Od jednych zbyt wiele się wymaga, drudzy od siebie czegoś wymagają i są i tacy, którymi nikt się nie interesuje. Ich rodzice potrafią robić im na złość po to, by mieli powód do życia.
Nasi bohaterzy wyruszą do domu starców jako wolontariusze. Zachwyceni, zdezorientowani, pogubieni. Dobrze starość, która nie będzie im się podobała. Wiele rzeczy dopiero zrozumieją, choć wcześniej przeżyją niemały szok.
Książka zmieni nasze podejście do życia, tak jak zmieniła tych bohaterów. Niegdyś osamotnieni i nie umiejący stworzyć żadnej relacji, zapoznają się ze staruszkami i po pewnym czasie bardzo do nich przywykną. Praktycznie oba pokolenia podzielą się doświadczeniem i troskami, które kiedyś były dla nich obce. Przekonają się, że bez względu na wiek, każdy z nas bardzo pragnie czuć się potrzebnym.
Jest tu zwrócona uwaga na uczucia dorosłych względem dzieci. Jeśli oni nie nauczą ich kochać i nie pokażą na czym ta miłość polega, to ich dzieci ...

"Jest ich więcej. W zacisznym rogu korytarza, pod mottem "Moja szkoła - moja pasja", w pustej podczas przerwy sali geograficznej, za drzwiami kabiny w łazience. Niektórzy wyglądają jakby chcieli zniknąć, inni, jakby ich w ogóle nie było. Każdy osobny, schowany w swoim świecie jak nurek głębinowy w skafandrze na dnie oceanu. Bez chęci wynurzenia. Monotonny hałas na korytarzu paradoksalnie daje poczucie bezpieczeństwa, jest jak szum fal uderzających o brzeg, mniej więcej wiadomo, czego można się spodziewać. Pozwala się rozpuścić, zniknąć. To tu dużo łatwiejsze niż w ciszy sali lekcyjnej. Tam nie ma gdzie się ukryć."
Bohaterowie książki "Stan splątania" chodzą do tej samej klasy i mieszkają na tym samym osiedlu, jednak tak naprawdę się nie znają i nic o sobie nie wiedzą. Pogrążeni we własnych problemach oraz lękach, funkcjonują tylko na powierzchni życia. Dopiero wspólny wolontariat w domu spokojnej starości otwiera im oczy na to co w życiu najważniejsze.
Autorka snuje do bólu realistyczną opowieść o świecie współczesnych nastolatków, gdzie miarą wartości człowieka jest ilość lajków na portalach społecznościowych oraz to co mówią i myślą o tobie inni, o nastolatkach żyjących pod nieustającą presją zarówno ze strony rówieśników, rodziców jak i nauczycieli.
Ta sentymentalna, subtelna, napisana niezwykłym stylem historia trafi nie tylko do młodszego czytelnika, ale do każdego kto zdecyduje się po nią sięgnąć. "Must read" tego roku, jezeli chodzi o literaturę młodzi...