Życie po tobie recenzja

"Odzyskałam siebie. Odzyskałam moją duszę, serce i ciało. Dorosłam do tego, żeby stać się na nowo zdrową, szczęśliwą kobietą, a nie wrakiem człowieka."

Eliza po stracie męża trafia na wieś do rodziców z dwójką małych dzieci, w tym jednym niepełnosprawnym. Co roku w rocznicę śmierci męża jeździ na cmentarz, ogląda ich zdjęcia ślubne i film z wesela. Co niedziela odwiedza jego grób, by opowiadać o codziennym ich życiu. W całej sytuacji ma wsparcie siostry, brata i bratowej. Stworzyli model, który się sprawdza. Jednak, kiedy pojawia się nowy sąsiad w okolicy sprawy w rodzinie Elizy stają na głowie. Czy istnieje szansa że dziewczyna otrząsie się ze swojej tragedii i znajdzie szczęście?

Czytając tę książkę oczekiwałam wielu łez. Może dlatego, że wiele osób mi polecało tę powieść, ze względu na jej niezbyt łatwe tematy. Bo Klaudia Bianek porusza nie tylko temat związany ze śmiercią ukochanej osoby, ale także niepełnosprawności dziecka, czy przeciwności w zajściu w ciążę.

Jednak kiedy sama dotknęłam się z nią, sama poznałam historię Elizy, Artura i Filipa. To czułam, że czytam samo życie. Nie było zbyt wielu łez. Wiem, że Eliza nie mogła mieć łatwo, ale dzięki bliskim potrafiła stanąć na nogi i poświęcić się rzeczom ważniejszym. Miała swojego Anioła Stróża, który już zawsze będzie nad nią czuwał.

Na pewno to wspaniała historia, która powoduje refleksje, przede wszystkim do tego by zacząć docenić to co mamy. Ale... główna bohaterka była dla mnie bardzo niezdecydowaną osobą, wręcz irytującą. Niby autorka przedstawia ją jako twardą i niezależną babkę, ale ostatecznie jej zachowanie wcale nie jest dla mnie zrozumiałe. Widać, że nie wie czego chce, nie wiem jak poradzić sobie z prawdą. To czego się dowiaduje nie powinno w żaden sposób wpłynąć na nią, a ona po prostu zachowuje się mała dziewczynka.

Wszystkie w tej książce jest pięknie opisane, pokazujące jaką siłą jest rodzina i wsparcie bliskich, jednak czegoś brakuje. Jakby był dobry pomysł, dobra koncepcja, ale zabrakło dobrego wykonania.