To nie nasza wina recenzja

„To nie nasza wina” to debiutancka książka Moniki Tadry. Materiały do publikacji zbierała przez dwa lata. Jest to zbiór historii jedenastu wychowanków domów dziecka. To są historie prawdziwe. Wspomnienia z tego okresy autorka przedstawiła w formie wywiadu z tymi osobami. Przedstawione są historie osób różnej płci, w różnym wieku i z różnych placówek. Na szczęście tym osobom udało się ułożyć swoje życie. „Mimo trudnego startu zawsze jest szansa na zbudowanie czegoś ważnego i wartościowego.” Dużo osób, nie mając znikąd pomocy stoczyło się na dno lub popełniło samobójstwo.

Książka ma 200 stron i można by przeczytać ją szybko, ale jej się nie da. Czytałam po jednej historii i musiałam ją przetrawić, przemyśleć. Często łza zakręciła się w oku. Opisane historie powinni poznać przede wszystkim wszyscy pracujący w różnych placówkach wychowawczych, dużo jest zastrzeżeń do ich pracy. Nie do pomyślenia jest okradanie dzieci przez pracowników domów dziecka. Chociaż trafiają się wychowawcy z powołaniem, których wychowankowie wspominają miło. „Nigdy nikt nas nie przytulił, nie powiedział dobrego słowa.” - mówi jedna z rozmówczyń. Myślę też, że każdy człowiek po przeczytaniu tej książki, inaczej będzie patrzył na osoby, które nie mogły z różnych powodów zostać w domach rodzinnych. Nie mogą być takie osoby dodatkowo stygmatyzowane. Jak można nie odpowiedzieć na „dzień dobry”, tylko dlatego, że jest to córka alkoholiczki i wychowanka domu dziecka.

Dobrze, że taka książka powstała, że ten temat został poruszony. Być może przyczyni się ona na inne spojrzenie na dzieci z domów dziecka, może będą lepiej traktowane w szkołach. Na szczęście domy dziecka na przestrzeni lat zmieniły się. W przypadku kontynuacji nauki można zostać do dwudziestego piątego roku życia. Nie wszyscy muszą kontynuować naukę tylko w szkołach zawodowych. Nie brakuje, mam nadzieję, jedzenia jak dawniej, „kiedy chłopak, który chodzi na siłownię i trenuje, dostaje taką samą porcję, jak trzyletnia dziewczynka, to jest jakiś obłęd.”