Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "lecz debski", znaleziono 62

Deska nie oddaje ciosów.
Obawiam się, że deską to ja byłem tak ze 20 pączków temu.
Może to tak jak z szybkim czytaniem. (...) Ci, którzy to potrafią, szczycą się, że mogą pochłonąć grubą książkę od deski do deski za jednym posiedzeniem, ale faktycznie wychwytują tylko ogólny sens. Jeśli zapytać ich o szczegóły, zwykle się gubią.
Może to tak jak z szybkim czytaniem. (...) Ci, którzy to potrafią, szczycą się, że mogą pochłonąć grubą książkę od deski do deski za jednym posiedzeniem, ale faktycznie wychwytują tylko ogólny sens. Jeśli zapytać ich o szczegóły, zwykle się gubią.
Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni.
Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni.
Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni.
Sarkazm to ostatnia deska ratunku, dla osób o upośledzonej wyobraźni.
Sarkazm to ostatnia deska ratunku dla osób o upośledzonej wyobraźni.
-(...) Teraz przygotuj się, odpalam rzeczywistość. Może zaboleć.
To było jak uderzenie w twarz.
Deską.
- Nikczemni! - krzyknąłem. - Nie udawajcie dłużej! Wyznaję wszystko! Zerwijcie te deski! To tam! To tam! To – trzepot jego straszliwego serca!
Łebski był przystojny i temu Sebastian nie mógł zaprzeczyć. Takich mężczyzn widywało się najczęściej w filmach, a nie w realnym świecie.
Kiedy myślisz, że gorzej już być nie może, zacznij się walić deską po nodze. Zobaczysz jaką poczujesz ulgę gdy przestaniesz.
Zawsze uważałem, że przemoc to ostatnia deska ratunku ludzi niekompetentnych, a puste groźby są wyłączną domeną krańcowych nieudaczników.
Nie­któ­rzy po­ja­wia­ją się w na­szym życiu z ja­kie­goś po­wo­du, inni zo­sta­ją na jeden sezon, a jesz­cze inni – do gro­bo­wej deski.
Podobno to nieprawda, że tylko w bajkach zdarzają się tacy szczęśliwcy, którzy trafiają na tę prawdziwą miłość za pierwszym razem. Taką od przedszkola do grobowej deski.
Ogromna większość populacji prezentuje z reguły bierną postawę. A dopóki przynajmniej dziesięć procent społeczności nie powstaje przeciw władzy, ta może spać spokojnie, drobne ruchawki tylko ją wzmacniają. Stłumione - niekoniecznie brutalną przemocą, lecz obietnicami, z czasem przekupstwem - pokazują innym: patrzcie, nic skuteczniejszego od naszych rządów nie istnieje! Nie ma sensu buntować się przeciwko czemuś, co jest wieczne. I ludzie przywykli do tego".
Ech, życie, żebyś ty dupę miało, to bym ci w nią świerka wsadził. Ze szpicem i bąbkami!
Po­łą­cze­nie czy­ste­go serca i od­wa­gi nie wróży do­brze na przy­szłość, a gdy dodać do tego in­te­li­gen­cję, masz go­to­wy prze­pis na zgubę.
Miłość to wolność i niewola zarazem. Wiąże dwoje ludzi, ale też sprawia, iż ich dusze ulatują ku niebu. To obowiązek względem drugiego, bo pokochać znaczy ujarzmić własnego ducha, a rozkochać w sobie oznacza zarzucić więzy na cudzego.
Jednak nie będziesz wiedzieć, czy naprawdę kochasz i jesteś kochana, jeśli nie dasz wolności wybrankowi. Jeśli nie ma możliwości odejść, nigdy nie będziesz pewna. Jednak skoro może cię opuścić, a tego nie czyni, czymże jest to innym niż prawdziwym miłowaniem?
Jeśli kiedyś będziesz musiał walczyć o życie, nie wahaj się - mawiał ojciec. - Gdy rzecz idzie o sprawy najważniejsze, człowiek nader często nie ma wyjścia, musi okazać brutalność. Ale w zwykłej bójce pilnuj przede wszystkim aby samemu nie doznać niepotrzebnej krzywdy, ale też nie skrzywdzić niepotrzebnie tego drugiego.
- Przysięgam nad twoim grobem i na ten miecz, że pomszczę śmierć twoją i mamy. Pomszczę was po stokroć i tysiąckroć... - słowa same wyrwały się z ust, płynęły nisko nad ziemią, osiadły w grudkach i zdawały się w nie wsiąkać. - Nie spocznę, dopóki nie znajdę tego potwora i nie zniszczę go całkowicie! Choćby maił całe życie poświęcić, dokonam tego. Zwyciężę lub sam zginę...-
Na stare lata Teodorek zakupił w Polsce mały dworek, bo w owym czasie żyć zamierzał w sąsiedztwie miasta Sandomierza.
Nie wiedzieliście o tym? Wszyscy wiedzą, bo to ponoć wielka tajemnica.
Tutaj panował bałagan większy niż po przejściu armii barbarzyńców przez rzymski dom publiczny.
Pleć się, życie, pleć. Wszystko w rękach Boga, powiadają głupi ludzie, jakby nie rozumieli, że wszystko jest w ich rękach właśnie, a Bóg tylko patrzy na nich z wysoka. Patrzy i smuci się, bo oglądając, co się wyprawia na tej ziemi, zapewne nie ma z czego się radować. Och, wygodnie zrzucać na Najwyższego winę za uczynki własne.
Słowa są niczym magiczne stworzenia. Potrafią być lekkie jak motyle albo ciężkie niczym ostrze topora. Mogą kaleczyć duszę, ale umieją także leczyć. Pozwalają dostrzec w drugiej istocie człowieka, wydobyć piękno spod odpychającej maski brzydoty.
Może ludzie przestali po prostu szanować przestrzeń osobistą, cenny czas? Zarzucają się nawzajem nawałem słów, żądają na nie natychmiastowej odpowiedzi, a potem dziwią się, że dzień jest za krótki.
Możesz być tępy jak but, ale masz papierek, więc automatycznie zyskujesz przewagę nad fachowcem, który ma lata praktyki, umiejętności, ale nie zadbał o odpowiednią obudowę.
To porządny szpital (...). Tu się nie wyje ot, tak sobie, bez uzasadnienia i wyraźnego powodu. W wyciu też musi być porządek.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl