Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "przez przy laura", znaleziono 132

...musisz zrobić to, co jest najważniejsze dla ciebie, dobrze? Bo jeśli człowiek zaczyna żyć dla innego człowieka i przestaje żyć dla siebie, to wszystko zaczyna się walić.
Reaktywność przysłania faktycznie istotne rzeczy kwestiami, które są bezcelowe, które sztucznie napędzają, fundując marną dopaminę. Sprawia, że skupia się nadmierną, wręcz obsesyjną uwagę na tym, co nijak do życia niepotrzebne.
A jak według ciebie powinnam na niego patrzeć? – spytałam wyzywająco, kładąc łokcie na stole. Również się zbliżył i ułożył dłonie tak jak ja. – Jak na zakazany deser, który mama zabroniła ci zjeść przed obiadem. Jak na kogoś, przez kogo brakuje ci tchu, robi się gorąco w podbrzuszu, a uda drżą niecierpliwie. Twój oddech robi się płytki, a ty zapominasz języka w gębie. Powinnaś chcieć być na miejscu tej laski. Marzyć, by to tobie wsuwał język do gardła, a ręce pod sukienkę. I chcieć wyrwać wszystkie kłaki z głowy tej suki.
Bo jesteś najszczerszą osobą w tym zakłamanym świecie. Bo mówisz to, co myślisz. Bo wyzwiska od matołów i debili w twoich ustach tak naprawdę brzmią uroczo. Bo jesteś zadziorna i potrafisz czasem pokazać pazurki… I dlatego, że jesteś śliczna. Śliczna, gdy jesteś zła, i śliczna, gdy jesteś zawstydzona.
Pamiętam też, jak zlękniona byłaś moimi słowami. Pamiętam twoje wahanie i strach. Podoba mi się to bojowe nastawienie, ale oboje wiemy, że w środku nie jesteś tak twarda, za jaką się uważasz. A skoro już kilka razy udało mi się naruszyć tę skorupkę… to myślę, że i tym razem mi się uda.
– Opowiem ci o tym wszystkim. O tym, jak to jest, gdy z dnia na dzień walą się twoje marzenia. Jak to jest, gdy twój świat w sekundę obraca się do góry nogami. Czyli po prostu jak to jest, kiedy wpierdalasz się przy jakichś stu pięćdziesięciu kilometrach w drzewo.
Nie jesteś płatkiem śniegu, Tristan, i zrozum to w końcu. Tak, świat wciąż stoi przed tobą otworem, tylko przestań na niego patrzeć ciągle z góry.
Brzmisz, jakbyś...dalej czekała, aż twoje życie się w końcu zacznie. A ono już przecież od dawna trwa. Tylko od ciebie zależy, jak na nie spojrzysz i co z niego wyciągniesz, wiesz?
Przypomniałam sobie, że to, co czuję w pobliżu tego człowieka, jest śmiertelną pułapką. Powoli się od niego odsunęłam, choć bolało to jak zrywanie sobie skóry.
Bo nigdzie przy nikim nie odnalazłam tego, co kiedyś czułam przy Flynnie. Czegoś, co jednak dawno umarło. Tylko, że ja żyłam przecież dalej.
Nie kierowałam się w tej chwili pragnieniem dotknięcia go, pocałowania go i schowania się w jego rękach przed problemami. Odpowiedziałam jak dorosła kobieta, którą uczyłam się być. Zrobiłam to, co było dla mnie dobre, a nie łatwe.
Nienawidzę swojej twarzy. Nienawidzę swojego ciała. Nienawidzę osoby, którą widzę w lustrze. Nienawidzę tego, że potrafię zwabić do siebie ludzi jednym spojrzeniem czy rozkazem. Nienawidzę wszystkich moich cech, które sprawiają, że jestem sobą. Nienawidzę tego, że mimo to każdy może sprawić, że poczuję się słaba.
Musisz mi spłacić ponad trzysta przysług. Zanim skończymy, uświadomisz sobie, że Eli i ci wszyscy pozostali mężczyźni byli tylko rozczarowującym snem. Że to, i tylko to, istnieje naprawdę.
Bo nie mogę cię kontrolować. Bo znasz moje tajemnice. Bo przy tobie czuję się normalna. Bo wbrew logice i rozumowi chyba jestem w tobie zakochana.
Nieustannie myślałem, że coś ci się stanie (...) Ciągle widziałem, jak to zwierzę cię atakuje. Lękałem się, że nie zdążę dotrzeć do ciebie na czas.
Tęsknię za jego zapachem i dotykiem. Tęsknię za nim. Musiałam wrócić do swojego pustego domu, by sobie przypomnieć, jaka jestem samotna.
Będę cię torturować, torturować i torturować, i nie zrobię nic, by ci ulżyć. Zapłacisz za to, że mnie opuściłeś.
Znajoma ekscytacja od razu sprawia, że skóra zaczyna mi się lśnić. Nadarza się okazja, by pomóc staruszce, a jednocześnie ukarać najgorszego z kryminalistów: kogoś, kto żeruje na własnej rodzinie.
Zbyt wielu złych ludzi, za dużo wspomnień, które warto by wyrzucić z pamięci.
Za moimi plecami roztrzaskują się szklane drzwi na balkon i do środka wdziera się noc, pogrążając pokój w ciemności. Wraz z nią napływa tak wyczuwalna fala grozy, że przechodzą mnie ciarki.
Jest światłem, gdzie ja jestem ciemnością. Dobrem, gdzie ja złem. Prawdą i pięknem wobec obłudy i podłości. Stanowi moją odwrotność, powołano mnie, bym go nie lubił.
Chcesz, żebym przemocą wydobyła prawdę z ludzi, którzy żyją w twoim królestwie, mimo że to nieetyczne i prawdopodobnie przypłacą to losem gorszym od śmierci.
A teraz bierz się do roboty, żebym mogła ukradkiem zjeść resztę pączków, kiedy ty będziesz zajęta.
Nikt nie widzi w ciemności, mimo że ona jest wszędzie. Otacza nas cały wszechświat ciemności. Nastała przed nami i będzie żyć na długo po tym, jak przeminiemy. Nawet gwiazdy tworzą się i giną, lecz ciemność będzie trwać bez końca.
Nie ma znaczenia, co myślę. Od siedmiu lat nic innego nie robię, tylko myślę, co poszło nie tak. Jestem już zmęczona ciągłymi próbami zrozumienia cię.
Góry mogą wzrosnąć i runąć, a słońce może zetleć, a morze zająć ląd i pochłonąć niebo. Ale ty zawsze będziesz moja.
Nie ma niczego straszniejszego ode mnie. A jeżeli cokolwiek spróbuje cię tknąć, będzie mierzyć się ze mną.
Przeszłość wprawdzie nie może mnie już zranić, ale bez dwóch zdań czuję jej obecność jak żywej istoty. Zadziwiające, że zdarzenia czy osoba, które wkroczyły do mojego życia i opuściły je niemal dekadę temu, nadal może dzierżyć nade mną taką władzę.
Dzień, kiedy mnie opuścił, wyrwał mi serce, które nigdy porządnie się nie zagoiło. Żadna ilość alko, chłopów ani pracy nie zdołała go zaleczyć.
Oto moja piękna, zatrważająca moc. Moc syreny. Nakłonić chętnych - i niechętnych - by uczynili, co zechcę, i uwierzyli, w co zechcę.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl