Wyszukiwarka

“Ko­bie­ta, która zo­sta­ła jej matką, by­wa­ła po­two­rem. Jej serce było puste, mi­łość nie chcia­ła tam za­go­ścić nie­za­leż­nie od tego, ile razy ją tam za­pra­sza­no. Ro­sa­mund ko­cha­ła Fran­kie na swój wła­sny, bar­dzo cichy spo­sób. To była mi­łość, która nie jest wy­po­wia­da­na na głos ani oka­zy­wa­na pu­blicz­nie czy pry­wat­nie, to mi­łość, która prze­ja­wia się w rze­czach, któ­rych dana osoba nie robi.”

“A co ma człowiek czynić w powszednie dni?
Doskonalić duszę. Która ze wszystkich istot została dana tylko człowiekowi. Boskość w człowieku, znaczy doskonałość, dla nas jest osiągalna. Doskonałość duchowa. Tę iskrę tchnął Bóg w pierwszego człowieka, stworzonego przez Wielkiego Garncarza z gliny ziemskiej. Wtedy była ona doskonała. A potem uległa zepsuciu. Wrócić do jej pierwotnej doskonałości jest naszym dążeniem. Przez dobroć i miłość w dążeniu do Boga. Sercem, nie rozsądkiem. Tylko tak przetrwamy. Inaczej zginiemy. ”