Lubie te chwile. uwielbiam nawet takie momenty.

Czasami zwykłe życiowe scenki, które musimy odegrać w ciągu dnia dają nam więcej znaków niż jesteśmy w stanie zobaczyć i zrozumieć.

taki drobny gest od wszechświata.

Spacer z psem, taki dość codzienny , całkiem zwykły a dał mi dzisiaj więcej nadziei i wiary w przyszłość, niż wszystkie sesje i warsztaty razem wzięte.

Wyszliśmy kiedy pogoda była dość- nazwijmy to- dość byle jaka, ale jakoś damy rade pomyślałam- przynajmniej nie pada.

Oczywiście po kilku minutach spaceru zaczęło padać.

Następnie lało. 

Szliśmy dalej, naturalnie nie mamy w zwyczaju wracać nawet jeśli pogoda robi nam psikusa.

wspaniale pomyślałam... teraz tylko tego brakowało. Nie jest to ani miłe ani zabawne iść w takim deszczu.

Tylko, że za chwilę po tym okropnym deszczu, kiedy to stałam taka cała mokra i zmarznięta- wyszło słońce. wylazło zza tych wielkich czarnych chmur. pokazało się, ogrzało twarze. Wspaniale raziło w oczy. 

Jakby tego było mało ukazała się tęcza.

Analogicznie do życia, sądze, że gdzieś w trakcie tego spaceru właśnie teraz jestem. nie wiem do końca czy na początku kiedy pogoda była jeszcze byle jaka, nie wiem czy będzie mi jeszcze bardziej padało na głowę czy może już powoli kończy się ten mokry zimny deszcz. Tego nie wiem. To się dopiero zobaczy. Tylko, że nie mogę się cofnąć, trzeba koniecznie iść dalej i zrobić swoje. Zrobić to co było zaplanowane.

Wiem natomiast,  a wiem to na pewno, że zobaczę jeszcze słońce, że będzie mnie jeszcze przyjemnie i błogo ogrzewało, będzie mnie to szczęście jeszcze kiedyś raziło po oczach.