Danuta Mostwin

Polska pisarka, psycholog i socjolog. Córka Józefa Tadeusza Pietruszewskiego, oficera Wojska Polskiego i Ireny Bronisławy Paździor. W dzieciństwie mieszkała w Lublinie, po przeniesieniu się rodziny do Warszawy ukończyła tam Gimnazjum im. Emilii Plater.
Podczas II wojny światowej uczyła sie w Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego Jana Zaorskiego oraz studiowała medycynę na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim.
W czasie okupacji jej rodzina była zaangażowana w ruch oporu. Mieszkanie, w którym Mostwin żyła z matką (ojciec był wtedy w Londynie), służyło za schronienie "cichociemnym". Mostwin była żołnierzem Armii Krajowej, szkoliła grupy dziewcząt w udzielaniu pierwszej pomocy.
W lutym 1945 r. poślubiła prawnika Stanisława Edwarda Niedbała (później przyjął nazwisko Mostwin, w czasie wojny używał pseudonimu „Bask”), kuriera rządu londyńskiego.
W grudniu 1945 r. przez Czechosłowację, Niemcy, Belgię i Francję dotarła do Szkocji i podjęła w Edynburgu studia medyczne w Paderewski Hospital School of Medicine (absolutorium w 1948 r.). W 1951 r. wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. W 1956 r. rozpoczęła pracę jako pracownik społeczny w Departamencie Opieki Społecznej Miasta Baltimore (Maryland). W 1957 r. rozpoczęła studia w National Catholic School of Social Service na Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie. Pracując i studiując jednocześnie, uzyskała dyplom magistra (MSW) ze specjalizacją w zakresie pracy klinicznej. W latach 1969-1980 była profesorem w dziedzinie opieki społecznej i zdrowia psychicznego rodziny w National Catholic School of Social Service na Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie. Prowadziła równocześnie klinikę zdrowia psychicznego rodziny na oddziale psychiatrycznym Johns Hopkins Hospital w Baltimore i w szpitalu psychiatrycznym Spring Grove. W 1980 r. zorganizowała specjalizację zdrowia psychicznego rodziny w departamencie psychologii Loyola College w Baltimore i ośrodek kliniczny Family Mental Health Center, którym kierowała do przejścia na emeryturę w 1987 r..
Od połowy lat 50. ogłaszała artykuły i drobne opowiadania na łamach wydawanego w Nowym Jorku dziennika „Nowy Świat”, następnie w „Związkowcu” (Toronto, od 1956), londyńskich „Wiadomościach” (1957-1981, z przerwami), paryskiej „Kulturze” (1958-1983, z przerwami), „Zeszytach Historycznych” (1994-1997), „Tygodniu Polskim” (Londyn), „Środzie Literackiej” (Londyn), „Ostatnich Wiadomościach” (pismo Oddziałów Wartowniczych w Mannheim).
Jest autorką siedmiotomowej „Sagi Polskiej”, na cykl ten, pisany od połowy lat 50. składają się następujące powieści: „Cień księdza Piotra”, „Szmaragdowa zjawa”, „Tajemnica zwyciężonych”, „Nie ma domu”, „Dom starej lady”, „Ameryko! Ameryko!” i „Ja za wodą, ty za wodą”.