"Był dobrym, inteligentnym, utalentowanym człowiekiem. Był nie tylko Bilenkinem – „sześćdziesiętnikiem", rówieśnikiem Strugackich. Był również częścią Bagriaka – zjawiska w fantastyce jakże niedocenionego i prawie zapomnianego. Lubili Dimę i pisarze, i dziennikarze, i uczeni. I coś jeszcze: był on zapewne najskromniejszym człowiekiem, którego znałem" – tak o Bilenkinie powiedział kiedyś Kir Bułyczow.
Dymitr Bilenkin urodził się w 1933 r. W czasie studiów geologicznych publikował na łamach prasy artykuły popularno-naukowe. Pierwsze opowiadanie sf, zatytułowane „Otkuda on?” („Skąd on jest?”), ukazało się drukiem w 1958 r.
W latach sześćdziesiątych stał się jednym z liderów radzieckiej twardej SF w krótkiej i średniej formie. Zajmowały go wtedy głównie nowe fantastyczno-naukowe koncepcje, technologie przyszłości, problemy kosmicznej ekspansji ludzkości. Widać to było po utworach, które weszły w skład pierwszego autorskiego zbioru Bilenkina, zatytułowanego „Marsjanskij priboj” („Marsjański przybój”, 1967 r.).
Niedługo potem Bilenkin doszedł do wniosku, że fantastyka to nie tylko nauka, lecz – i to przede wszystkim – literatura. Swe literackie zainteresowania przeniósł na człowieka, stawiając go wobec fantastycznych, niewiarygodnych wydarzeń, próbującego odnaleźć się w technologicznej przyszłości. W tym duchu utrzymane były opowiadania zamieszczone w zbiorach „Nocz’ kontrabandoj” („Noc przemycona”, 1971 r.), „Prowierka na razumnost’” („Test na inteligencję”, 1974 r.) oraz „Sniega Olimpa” („Śniegi Olimpu”, 1980 r.).
Pod koniec lat siedemdziesiątych Bilenkin w swej prozie poruszał kwestie szeroko pojmowanej ekologii i biologii, przy czym – jeśli chodzi o ekologię – zrobił to jako jeden z pierwszych radzieckich fantastów.
Osobne miejsce w twórczości Bilenkina zajmuje cykl tekstów o przygodach Połynowa, psychologa, swoistego supermena, rozwiązującego problemy skali kosmicznej wyłącznie za pomocą swego intelektu i znajomości ludzkich zachowań. Cykl ów można zdefiniować jako „intelektualną space operę”.
Bilenkin specjalizował się w krótszej formie. Jedyna jego powieść – „Pustynia żizni" („Pustynia życia”), została opublikowany w całości dopiero po upadku Związku Radzieckiego. Sam autor tego nie doczekał – zmarł w 1987 r.
Pisząc o Bilenkinie nie można zapomnieć o projekcie „Paweł Bagriak”. Pod tym pseudonimem piątka autorów – prócz Bilenkina: Walerij Agranowski, Jarosław Gołowanow, Władimir Gubariew, Wiktor Komarow oraz rysownik Paweł Bunin opublikowała trzy powieści: „Piat’ priezidientow” („Pięciu prezydentów”), „Sinije liudi” („Błękitni ludzie”, w Polsce jako „Komisarz Hard i błękitni ludzie”) oraz „Firma prikliuczenij” („Firma przygód”).
