Ewa Wysocka

pedagog i psycholog, pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu Śląskiego. Specjalizuje się w problematyce młodzieży, metodologii oraz diagnostyki psychopedagogicznej. Do najważniejszych jej książek należą: Młodzież a religia (2000); Religijność a tolerancja – obszary zależności (2000); Człowiek a środowisko życia – podstawy teoretyczno-metodologiczne diagnozy (2007); Diagnoza w resocjalizacji (2008/2009); Doświadczanie życia w młodości – problemy, kryzysy i strategie ich rozwiązywania (2009/2010); „Kim jestem i kim mogę się stać”. Niektóre problemy okresu dorastania związane z wyborem zawodu (2011); Problemy i zagrożenia społeczne we współczesnym świecie (2001; współautor A. Nowak); Diagnoza psychopedagogiczna (2006; współautor E. Jarosz); Dzieci i młodzież w niegościnnym świecie – zagrożenia rozwojowe i społeczne (redakcja, 2012). Członek rad naukowych i wydawniczych czasopism pedagogicznych: „Pedagogika Społeczna” (do 2010 roku), Rocznika Naukowego Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy „Nauki o Edukacji” oraz Prac Naukowych GWSP w Gliwicach „Pedagogika”. Laureatka Nagrody im. Profesor Ireny Lepalczyk Łódzkiego Towarzystwa Naukowego za pracę badawczą z pedagogiki społecznej (2010) oraz Nagrody Indywidualnej II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2011).