Gocha Pawlak

“Lo­so­wo­ść wspo­mnień, któ­re zo­sta­ją z nami, jest jed­no­cze­śnie głu­pia i okrut­na.”

“Że lęki? No bła­gam, a kie­dy jest naj­lep­szy mo­ment? Na rzu­ce­nie pra­cy, na pierw­sze zda­nie ksi­ążki, któ­rą za­wsze chcie­li­śmy na­pi­sać, i na ode­zwa­nie się do ko­goś, kto nam się po­do­ba? Kie­dy wresz­cie po­ja­wi się taki układ pla­net, w któ­rym bę­dzie­my bez lęku, z od­wa­gą i szy­kiem, z gwa­ran­cją suk­ce­su?”

“Za­raz, jak to le­cia­ło? „Dziec­ko, chcesz iść na ma­lar­stwo? Chcesz pó­źniej być bez­ro­bot­na?” „Wiesz, mnie nie ob­cho­dzi, co cię in­te­re­su­je, to wszyst­ko dla two­je­go do­bra...” „Tyle po­świ­ęci­li­śmy, żeby cię wy­cho­wać, że­byś wy­szła na lu­dzi...” „Mo­gła­byś mieć dla mnie tro­chę sza­cun­ku. Ro­bię wszyst­ko, że­byś mia­ła, o czym tyl­ko za­ma­rzysz”. „Uwa­żasz, że inne dzie­ci tak się od­no­szą do swo­ich ro­dzi­ców? Co to w ogó­le za ton?”