Jakob Wassermann

Niemiecki pisarz żydowskiego pochodzenia; w psychologicznych powieściach moralitetowych zawierał krytykę społeczną.
Był synem właściciela sklepu, matkę stracił, będąc jeszcze dzieckiem. Wcześnie rozwijał zainteresowania literackie, publikował w kilku małych czasopismach. Jego ojciec nie popierał literackich ambicji syna, dlatego krótko po szkole Jakob odbył praktykę zawodową u wiedeńskiego biznesmena. Służbę wojskową odbył w Wurzburgu, potem osiedlił się na jakiś czas w południowych Niemczech, by udać się następnie do Zurichu. W 1894 r. przeniósł się do Monachium, gdzie pracował jako sekretarz i redaktor w gazecie Simplicissimus. Wówczas poznał innych pisarzy m.in. Rainera Maria Rilkego, Hugona von Hoffmansthala i Tomasza Manna.
W 1896 roku wydał pierwszą powieść Melusine (nazwisko Wassermann oznacza w j.niemieckim człowieka-wodę, podczas gdy Meluzyna to legendarna postać z europejskiego folkloru, żeński duch wód ze świętych źródeł i rzek).
Od 1898 roku był krytykiem teatralnym w Wiedniu. W 1901 r. ożenił się z Julie Speyer, z którą rozwiódł z nią w 1915 roku. 3 lata później ożenił się z Martą Karlweis. Po 1906 roku podróżował między Wiedniem, a Altaussee w Styrii. W 1926 roku został wybrany członkiem Pruskiej Akademii Sztuki, zrezygnował z członkostwa w 1933 roku, uprzedziwszy w ten sposób usunięcie go z Akademii przez nazistów. W tym samym roku, ze względu na żydowskie pochodzenie, znalazł się na liście autorów zakazanych w Niemczech.
Rok później zmarł na atak serca w swoim domu w Altaussee.
Jego dorobek literacki to poezje, eseje, powieści i opowiadania. Za najważniejsze dzieła Wassermanna uznawane są: powieść Przypadek Mauriziusa (1928) i autobiografia Moje życie jako Niemiec i Żyd (1921), w której opisuje napiętą relację między swoimi dwiema tożsamościami, niemiecką i żydowską.