Był stypendystą stacjonarnych studiów doktoranckich na Uniwersytecie Łódzkim (w latach 1980–1985) oraz uniwersytetu w Ranchi (w latach 1984–1985). W ramach studiów na Uniwersytecie Łódzkim w 1990 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie archeologii, specjalność: etnografia na podstawie pracy pt. Społeczny eksperyment gandhyjskiej organizacji Vikas Bharati jako przykład poszukiwania indyjskiej drogi rozwoju.
Od roku 1985 był wykładowcą w Instytucie Geografii Uniwersytetu Łódzkiego, a później (w latach 1990–2006) pełnił funkcję dyrektora Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Jego specjalizacja naukowa obejmuje kulturę Indii (ze szczególnym uwzględnieniem społeczności plemiennych), antropologię kulturową i stosowaną, geografię religii, kabałę, tantrę, szamanizm, mitologię i symbolikę mitów oraz historię okultyzmu.
W roku 2006 założył Centrum Terapii Uzależnień Duchowych, a od roku 2014 prowadzi Kabalistyczną Szkołę Tarota.
Autor kilkudziesięciu artykułów z zakresu etnografii, antropologii kulturowej i religioznawstwa, a także książek z dziedziny ezoteryki oraz powieści. Twórca polskiej talii tarota „Tarot Magów” (karty malował Jan Opaliński). Jego wystawa muzealna „Krocząc drogami aniołów. Anioły w sztuce i tradycji judeochrześcijańskiej” otrzymała I nagrodę Ministra Kultury za Wydarzenie Muzealne 1998 roku.
