Mendel Balberyszski

Mendel Balberyszski urodził się w Wilnie w 1894 r. Studiował farmację i chemię na Uniwersytecie Stefana Batorego i Uniwersytecie Warszawskim. Przed wojną mieszkał z rodziną w Łodzi, był członkiem redakcji gazety „Der Tog”, jednym z liderów demokratycznej Jidisze Fołks-Partaj in Pojln (Żydowskiej Partii Ludowej w Polsce). W 1939 r. w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca dla rodziny udał się na tereny pod okupacją radziecką. Sprowadził do Kowna żonę Leę i dzieci — Teodora i Deborę, następnie wszyscy zamieszkali w Wilnie. Kilka miesięcy po zajęciu miasta przez Niemców cała rodzina znalazła się w getcie wileńskim, w którym przebywała do jego likwidacji we wrześniu 1943 r. Balberyszski został wraz z synem wywieziony do obozu pracy Vaivara w Estonii, gdzie doczekali oswobodzenia przez Armię Czerwoną. Jesienią 1944 r. autor wspomnień przybył do Wilna, do maja 1945 r. pracował w tworzącym się Muzeum Żydowskim. Dowiedziawszy się, że jego żona i córka także przeżyły wojnę, wrócił z synem do Polski. Zamieszkali w Łodzi, Balberyszski pracował m.in. dla Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej w Polsce, sprawował funkcję prezesa w reaktywowanym po wojnie Żydowskim Stronnictwie Demokratycznym, a także przystąpił do Związku Literatów i Dziennikarzy Żydowskich. W 1949 r. wyjechał z Polski do Niemiec, a następnie do Australii, gdzie osiadł na stałe. Był współzałożycielem stowarzyszenia zrzeszającego byłych partyzantów i ocalałych z obozów koncentracyjnych, przez pewien czas pełnił funkcję prezesa Carlton Hebrew Congregation w Victorii. W latach 50-tych założona przez Balberyszskiego księgarnia stanowiła punkt informacyjny i ośrodek życia żydowskiego w mieście.
Zmarł w Melbourne w 1966 r.