Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa

Polska poetka, prozaiczka, publicystka, nauczycielka, autorka podręczników do historii.
Pochodziła z wielodzietnej rodziny. Po ukończeniu dwuletniej szkoły zawodowej oraz państwowych kursów pedagogicznych w 1927 r. została wiejską nauczycielką w Mogilicy[b] w powiecie baranowickim, gdzie rozpoczęła również działalność społeczną jako prezes lokalnego Ogniska Nauczycielskiego, organizatorka kursów dla analfabetów oraz założycielka gminnej biblioteki. Pełniła obowiązki instruktorki oświaty pozaszkolnej w Nowogródku w latach 1929–1930, a następnie pracowała w kuratorium oświaty w Lublinie. Debiutowała wierszami i opowiadaniami na łamach „Wici” oraz „Nowizny Wiciowej”. Za działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej została zwolniona z pracy. Następnie pracowała jako nauczycielka w Uniwersytecie Ludowym w Tywonii (przeniesionym później do Grzędy). W 1935 r. zdała egzamin dojrzałości i rozpoczęła studia historyczne na KUL. W 1938 r. przeniosła się do Warszawy, gdzie kontynuowała naukę i działalność społeczną oraz pracowała w Centrali Kół Gospodyń Wiejskich. W okresie międzywojennym była także redaktorką „Płomyka”.

W okresie okupacji hitlerowskiej była czołową działaczką konspiracyjnego Ludowego Związku Kobiet, a w 1942 r. została redaktorką naczelną centralnego pisma LZK „Żywią”. Jednocześnie współredagowała „Biedronkę”, podziemne pisemko dla dzieci wiejskich. Na kartach „Żywii” Weronika Tropaczyńska-Ogarkowa zamieściła w 1942 r. list otwarty do gen. Sikorskiego „Nasz żołnierski meldunek”, który odbił się echem w kraju i za granicą[9]. W 1943 r. w ramach konspiracyjnej Uczelni Kobiecej LZK, ukazały się drukiem w Warszawie trzy jej broszury pod wspólnym tytułem „Życie społeczne kobiet wiejskich”. Wchodziła w skład centralnego kierownictwa Ludowego Związku Kobiet i Zielonego Krzyża, a także udzielała pomocy Żydom. W mieszkaniu Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej na Sadybie w Warszawie haftowany był sztandar Batalionów Chłopskich, a ona sama była autorką wielu pieśni.

Po wojnie działała w Ludowym Związku Kobiet, a po jego rozwiązaniu przeszła do Wydziału Kobiecego PSL. Od 1947 r. jako redaktor społeczny Polskiego Radia przygotowywała audycje dla wsi. Opublikowała kilka książek adresowanych głównie dla dzieci oraz młodzieży.

W latach 1945–48 należała do PSL, a w 1957 roku do PZPR.

Mężem Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej był kpt. Franciszek Ogarek[c], jeniec obozu w Ostaszkowie, zamordowany w Twerze w 1940 r., a jedyną córką koreanistka Halina Ogarek-Czoj (1931–2004). Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-4-13).