Naznaczona recenzja

„Naznaczona” to pierwsza część serii „Dom Nocy” autorstwa duetu - P.C. oraz Kristin Cast. Phyllis Christie to popularna pisarka fantasy i romansów, zaś jej córka jest młodą dziennikarką, dopiero rozpoczynającą swą karierę. Pierwszy raz próbowałam przeczytać tę książkę jakiś czas temu i, niestety, nie powaliła mnie na kolana. Teraz moja opinia zmieniła się diametralnie.

Zoey Redbird jest, zdawałoby się, zwyczajną szesnastolatką. Mieszka z rodzicami, a raczej matką i „ojciachem”, chodzi do szkoły, ma przyjaciół, chłopaka. Jednak pewnego dnia całe jej życie zostaje wywrócone do góry nogami. Zostaje naznaczona przez wampira, na jej czole pojawia się znak, musi udać się do Domu Nocy i tam przejść przemianę. Szybko okazuje się, że Zoey znacznie różni się od pozostałych uczniów.

Zacznę może od tego, że wampiry to dla mnie temat stosunkowo nowy, zatem upłynie sporo wody w rzece zanim poczuję się wystarczająco „doświadczona”, by porównywać ze sobą oraz odkrywać podobieństwa i różnice wśród książek tego typu. Często spotyka się powieści o dorosłych krwiopijcach, które śpią w trumnie, unikają światła dziennego i jak ognia boją się drewnianych kołków. Jednak „Dom Nocy”, a przynajmniej jego pierwsza część, jest zupełnie inna, to miła odmiana. Z "Naznaczonej" dowiadujemy się jak przebiega przemiana, czym zajmują się młode wampiry oraz w jakich warunkach uczą się „życia”.

Jeśli chodzi o bohaterów, to są tacy, którzy przypadli mi do gustu oraz ci, do których zapałałam wręcz nienawiścią już od pierwszych stron. Polubiłam główną bohaterkę, co jest dość dziwne, gdyż zwykle moją sympatię budzą postaci drugoplanowe. Zoey jest niezwykle przyjacielską, odpowiedzialną i odważną (ale nie nazbyt) osobą. Te cechy cenię zarówno u ludzi, jak i u fikcyjnych bohaterów. Najbardziej wyrazistą postacią jest, bez wątpienia, Afrodyta - zakochana w sobie przywódczyni Cór Ciemności. Takie czarne charaktery również bardzo lubię, potrzebne są chyba w każdej książce - by nie wszystko szło głównym bohaterom jak z płatka. Choć może się to wydawać dziwne, nie znoszę Neferet, starszej kapłanki. Jest, według mnie, po prostu za dobra, kocha wszystko i wszystkich. To jest nieco dziwne, nie ma ludzi (no dobrze, wampirów) idealnych. Inni bohaterowie są mi raczej obojętni, może to się zmieni w późniejszych częściach „Domu Nocy”.

Minusy książki? Niestety, są i takie. Przeszkadzała mi narracja pierwszoosobowa. Jak wiadomo, bohaterowie zwykle widzą tylko to, co chcą. Natomiast narrator wszechwiedzący dostarczyłby czytelnikom zupełnie innych, możliwe, że bardziej przydatnych informacji. Autorki chciały też chyba na siłę wprowadzić zwroty "typowe" dla młodzieży. To aż raziło w oczy, miałam wrażenie, że niektóre dialogi są wręcz parodią rozmowy nastolatków w wykonaniu dorosłych.

Dwa lata temu „poddałam się” po przeczytaniu „Naznaczonej” i nie miałam ochoty na kolejne części cyklu. Teraz na pewno dam im szansę. Jeśli nawet nie porwą mnie jakoś specjalnie, jestem pewna, że będę się świetnie bawiła i znajdę odpowiedzi na pytania, które mnie nurtują. Nie twierdzę, że pierwszy tom „Domu Nocy” jest świetny, absolutnie nie! Czytałam mnóstwo lepszych książek. Jednak warto się czasem oderwać od rzeczywistości i poczytać o czymś innym niż dotychczas. Trzy dni spędzone z „Naznaczoną” będę jeszcze przez jakiś czas miło wspominać.