Buick 8 recenzja

Jak wygląda brama do innego świata? Czy są to masywne, żeliwne wrota, czy może piękny kryształowy portal? Czy trzeba znać tajemne zaklęcia, aby owe wejście otworzyć? I wreszcie, – jaki jest ten drugi świat?
Buick roadmaster 8, stojący od dwóch dekad w policyjnym Baraku B, ma wszystko co samochód mieć powinien. Ma kierownicę, silnik, koła, deskę rozdzielczą; jednak nie ujedzie się nim ani metra. Bo Buick 8 tak naprawdę nie jest pojazdem. Nie jest też niczym, z czym szlachetni stróże prawa mogliby poradzić sobie w tradycyjny sposób. Ta niesamowita imitacja samochodu jest bramą do zupełnie innego, straszliwego miejsca. Sama decyduje czy coś odda, czy zabierze, czy może urządzi oszałamiający pokaz świateł. A wtedy biada temu, kto znajdzie się w pobliżu..

Ned Wilcox, syn policjanta zmarłego na służbie, bardzo cierpi po stracie ojca i nie wciąż nie może pogodzić się z jego tragiczną śmiercią. Często przychodzi do Jednostki D, przyjaźni się z funkcjonariuszami i słucha ich opowieści. Jednak nie tylko miła atmosfera przyciąga chłopca. Buick 8 fascynuje Neda, podobnie jak fascynował jego ojca. Zaczyna podejrzewać, ze nie tylko pijany kierowca ponosi winę za śmierć jego taty.

Nie od dziś wiadomo, że Stephen King jest mistrzem wielowątkowych, rozbudowanych powieści, których akcja dzieje się w pozornie spokojnym, uśpionym miasteczku w stanie Maine. Nie od dziś też wiadomo, że King jest równie dobry w opowiadaniach, nowelach i minipowieściach. Tym razem nie mamy do czynienia ani z jednym, ani z drugim. Buick 8 jest krótka powieścią. Powiedziałabym nawet, że jak na miarę Kinga, bardzo krótką. Nie znaczy to jednak, ze książka jest nieciekawa, o nie!
Aby przedstawić bramę do innego świata, Stephen King nie potrzebuje zbytnio wyszukanych rekwizytów. Nie ma tajemnych zaklęć, nie ma kluczy, ani zakapturzonych strażników, a bohaterowie nie ujeżdżają srebrnogrzywych rumaków. Po raz kolejny zwykły z pozoru przedmiot okazał się być obdarzony potęgą, niekoniecznie pozytywną. Akcja ma miejsce w zwyczajnej jednostce policyjnej, jakich są tysiące. Ta codzienność w zestawieniu z niezwykłością sprawia, że czujemy zimny dreszcz, a włosy jeżą nam się na karku. Strach jest niemal gęsty, a opisywane przerażenie policjantów – autentyczne. A czytelnik boi się razem z nimi.
Trzeba niestety wspomnieć, ze zakończenie jest troszkę banalne, zupełnie jakby Kingowi zabrakło pomysłu. Szkoda też, ze powieść jest krótka i kończy się zanim jeszcze czytelnik dobrze wczuje się w akcję. Fani Stephena na pewno się jednak nie zawiodą:)