Kosogłos recenzja

„Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.”

Niestety nadszedł ten nieunikniony dzień, w którym zakończyłam swoją przygodę z prawdopodobnie jedną z najlepszych serii jakie czytałam, z "Igrzyskami Śmierci' autorstwa Suzanne Collins. Losy Katniss i jej bliskich na pewno zostaną mi długo w pamięci i mam nadzieję znajdę kiedyś czas by jeszcze raz przeżyć ich przygody na nowo.

Po jubileuszowych, 75 Głodowych Igrzyskach, cudem ocalała Katniss razem z matką i siostrą Prim mieszkają w legendarnym, Trzynastym dystrykcie. Ich rodzinna Dwunastka została zrównana z ziemią przez Kapitol. Dziewczyna, mimo iż jest wykończona psychicznie i fizycznie zgadza się zostać tytułowym Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi.

W tej części wszyscy bohaterowie przechodzą znaczącą zmianę. Katniss nie jest już tą samą dziewczyną co przed Głodowymi Igrzyskami. Teraz towarzyszy jej zagubienie, strach, ból. Straszliwe wydarzenia, których była świadkiem odznaczają piętno na jej psychice i zachowaniu.
Bardzo szkoda mi było Peety, który na pewno nie zasłużył na tortury Kapitolu. Dobry chłopak, który tak naprawdę nigdy nie naraził się władzom przeżył prawdziwe piekło, które do końca pozostawiło w nim duży ślad. Blondyn zawsze był moją ulubioną postacią i strasznie bałam się, że już nigdy nie będzie taki jak dawniej.
Gale, nigdy nie zaskarbił sobie u mnie wielkiej sympatii, może dlatego, że jego postać w dwóch pierwszych częściach nie była bardzo rozwinięta, a swoim postępowaniem w 'Kosogłosie' upewnił mnie tylko, że nie zasłużył na miłość Katniss. Jego zachowanie w zakończeniu powieści bardzo mnie rozczarowało.

Styl autorki pozostał bez zmian. Mimo, iż wydarzenia w książce nie należały do przyjemnych, autorka pozostała wierna lekkiemu stylowi i językowi. Niestety w tej części było dla mnie całkiem sporo momentów, które miałam nadzieję szybko się skończą i akcja przejdzie do następnego wydarzenia, ale możliwe, że było to spowodowane moim zniecierpliwieniem i chęcią jak najszybszego poznania zakończenia.

Nie wiem do końca co sądzić o zakończeniu powieści jak i całej serii. Muszę przyznać, że nieźle mnie zaskoczyło i na pewno nie było złe, ale chyba spodziewałam się trochę czegoś innego. Może większego happy endu?

Podsumowując, w porównaniu z pozostałymi częściami serii, 'Kosogłos' wypada najgorzej, ale nadal jest to świetna książka, którą wspaniale się czyta i z przyjemnością mogę ją polecić. Tak więc jeśli ktoś jeszcze nie zaznajomił się z 'Kosogłosem' lub całą serią 'Igrzyska Śmierci', zachęcam.