Ulubiony bilbord Papieża. O Janie Pawle II i spotkaniach z Nim w Polsce opowiada o. Leon Knabit recenzja

Ulubiony bilbord papieża – recenzja

Wśród wielu publikacji poświęconych polskiemu biskupowi Rzymu – Janowi Pawłowi II Ulubiony bilbord papieża autorstwa Leona Knabita wyróżnia się niezwykłym ciepłem, które emanuje z tej opowieśći. Duchowny z Tyńca przedstawił sylwetkę wielkiego Polaka oraz swoje przyjacielskie relacje z nim. Ojciec Knabit poznał Karola Wojtyłę w 1957 roku w Beskidzie Żywieckim, a wymiana ich korespondencji trwała do śmierci Jana Pawła II. Oprócz osobistej opowieści o papieżu, w tej książce Czytelnik może odnaleźć głośne przypomnienie nauczania JPII.
Tym tytułowym bilbordem okazał się napis na wadowickiej świątyni Czas ucieka, wieczność czeka, na który tak często ze swojego okna zerkał młody Karol Wojtyła. Wywarł on znaczący wpływ na jego życie, ponieważ przypominał, że trzeba żyć intensywnie, kochać ludzi i realizować swoje pasje. Autora i JPII łączyła głęboka przyjaźń, wspólne zamiłowanie do wędrówek po górach, fantastyczny kontakt z młodzieżą oraz poczucie humoru.
Ojciec Leon skłania też Odbiorcę do poszukiwania podobnego drogowskazu życiowego, jaki odnalazł w młodości papież. Przybliża również papiskie pielgrzymki do Polski.
Autor stworzył swoją opowieść o Karolu Wojtyle używając prostego języka, przystępnego dla zwykłego Czytelnika. Natomiast tekst został wydrukowany stosunkowo dużą czcionką i podzielony na niewielkie rozdziały, które przyspieszają lekturę tej książki. Jednak warto lekturę tej pozycji podzielić na etapy, gdyż to daje czas na refleksję nad tekstem. W tej pozycji można odnaleźć liczne sentencje i cytaty z papieskiego nauczania, które ujęto w ramkach, co jest kolejną zaletą. Dodatkową zaletą jest przepiękna okładka z wizerunkiem papieża oraz dobre opracowanie graficzne.
Polecam tę ciepłą opowieść o wspaniałym Janie Pawle II, którego niestety nie ma już wśród nas. Jednak pozostawił on swój dorobek w postaci m.in.: encyklik, listów, poezji, sztuk teatralnych, książek i nauczania. Książka Leona Knabita miomo stosunkowo niedużej objętości (248 stron) pozostanie z pewnością na dłużej w mojej pamięci.