“Człowiek, z którym przyszedł spotkać się podinspektor, siedział w głębi sali. W dobrze skrojonym garniturze, ogolony, krótko przecięty, jakby dopiero co wyszedł od fryzjera. Żona Andrzejewskiego miała dla takich ludzi jeden przymiotnik — teflonowy, bo żadne gówno nie chciało się do nich przylepić. Bez względu na to, w jakie głupoty się pakowali, ile smrodu narobili, zawsze wychodzili z nich czyści jak łza.”