“O tej porze pociąg nie był zatłoczony, ale w wagonie, do którego wsiadłem nie było wolnego miejsca. Nikt też nie ustąpił mi swego, mimo woni, jaką roztaczałem po kąpieli w pachnących solach, a także stroju i skromnej postawy.”
Powieść Mendozy można czytać jako swoisty antykryminał; autor bawi się literackimi konwencjami, przesysowując i doprowadzając do absurdu założenia gatunku. Pytany, czy jest pisarzem postmodernistyczn...