Pisałam i pisałam. Tylko dla siebie oczywiście..
Chowałam moje zeszyty zapełnione słowami płynącymi z głowy. Wiedziałam, że gdzieś tam właśnie, w różnych zakamarkach chowały się one przez jakiś czas, po czym przepływały nagle w magiczny, pod pewnym względem, sposób do świadomości. Zanim spłynęły na kartkę, słowa łączyły się z innymi słowami. Tak zapisałam kilkadziesiąt stron. Właśnie tymi słowami.
Po długim czasie zdecydowałam się pokonać swój lęk przed wydostaniem się ich chociaż na jeden z promieni światła dziennego. Wzięłam udział w konkursie poetyckim. Jednym, drugim.. Był to dla mnie pewien przełom. W jednym z konkursów musiałam pokonać też inną granicę.. granicę mówienia. A właściwie wyrecytowania jednego z moich wierszy. Z niemałym lękiem udało mi się to zrobić i to był kolejny punkt zwrotny w moim myśleniu o słowach z mojej głowy. One się komuś spodobały, ktoś ich wysłuchał, ktoś bił brawo, ktoś wręczył dyplom. Ktoś coś w nich zobaczył. Popchnęło mnie to w stronę nie promienia, a całej fali światła dziennego. Nagle zechciałam, aby każdy znał moje słowa, moje wiersze. Oczywiście wiedziałam, że jest to niemożliwe, ale wiedziałam też, że jeżeli coś z tym zrobię, poznać je mogą chociaż te najbliższe mi osoby. Tak oto stworzyłam w ciągu kilku nocnych godzin  projekt mojego tomiku. Odnalazłam rysunek sprzed kilku tygodni, przeszukałam wszystkie zeszyty w poszukiwaniu tych najlepszych, dla mnie, wierszy. I zapisałam projekt z 33 wierszami. I jestem z niego dumna. I chcę się nim dzielić nadal.
Tak więc zostawiam tutaj link do mojego tomiku.
https://ridero.eu/pl/books/z_glowy/

Dziękuję, Dominika