Wisława Szymborska

Moim ulubionym wierszem Szymborskiej jest niezaprzeczalnie "Nienawiść". Zabawny i mądry! Samej osoby poetki nie lubiłam, ale była świetna w tym, co robiła i wiedziała o tym, co jest dużym plusem wobec zakłamanej skromności XXI wieku.

Też nie przepadam za poetką, ale kilka perełek niebywale do mnie przemawia;

Jestem za blisko, żeby mu się śnić.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej. Z tą wiarą lżej im, będzie żyć i umierać.

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.

Posłuchaj, jak mi prędko bije twoje serce.

No i bardzo lubię zdjęcie z momentu w którym Szymborska dowiaduje się o tym, że dostała Nobla:

(Tak mniej więcej wygląda Marcin Świetlicki, kiedy mówię mu przy barze w knajpie, że go kocham)

PS. Mimo wszystko jestem sceptyczna do takiej nagłej masowej "histerii" na rozmawianie o poetce i na wspominaniu rzeczy o niej i wymienianiu swoich ulubionych, tylko dlatego, że umarła. Szkoda, że nie pamiętamy i nie zachwycamy się tak żyjącymi (wiem, że nie wszyscy;)), ale to naturalny mechanizm społeczny.

Ewka, Ty swoimi stwierdzeniami zawsze rozwalasz mnie na łopatki :-) o podpis pod zdjęciem mi chodzi, cha, cha, cha. Właśnie od nas wyszedł kuzyn jego, szkoda, że tak późno to przeczytałam :-)

Odnośnie Wisławy Szymborskiej momentalnie kojarzy mi się notatka w podręczniku od polskiego (gim):

Wisława Szymborska ( ur. 1923 zm. 2012)- "dama", która była "wielkim poetą", jak określali ją wielcy krytycy. Jedna z najwybitniejszych postaci literatury światowej. (...) Szymborska nie pisała dużo, średnio kilka wierszy na rok. Miała krytyczne zdanie o gadulstwie współczesnej epoki, o którym mówiła "Mnie się wydaje, że naprawdę zaczynamy mówić za dużo. Wszyscy mówią, mówią, tymczasem tak naprawdę, prawdziwe, warte wypowiedzenia myśli rodzą się trzy, cztery na epokę"

I to właśnie tu zawiera się mój najukochańszy cytat Jej autorstwa (pogrubiony).
Co do wierszy - uwielbiam większość, od tych najbardziej znanych - Kot w pustym mieszkaniu, Cebula - do "mojego" cudownego "Myśli nawiedzające mnie na ruchliwych ulicach".

Myśli nawiedzające mnie na ruchliwych ulicach



Twarze.
Miliardy twarzy na powierzchni świata.
Podobno każda inna
od tych, co były i będą.
Ale Natura - bo kto ją tam wie -
może zmęczona bezustanną pracą
powtarza swoje dawniejsze pomysły
i nakłada nam twarze
kiedyś już noszone.

Może cię mija Archimedes w dżinsach,
caryca Katarzyna w ciuchu z wyprzedaży,
któryś faraon z teczką, w okularach.

Wdowa po bosym szewcu
z malutkiej jeszcze Warszawy,
mistrz z groty Altamiry
z wnuczkami do ZOO,
kudłaty Wandal w drodze do muzeum
pozachwycać się trochę.

Jacyś polegli dwieście wieków temu,
pięć wieków temu
i pół wieku temu.

Ktoś przewożony tędy złotą karetą,
ktoś wagonem zagłady,

Montezuma, Konfucjusz, Nabuchodonozor,
ich piastunki, ich praczki i Semiramida,
rozmawiająca tylko po angielsku.

Miliardy twarzy na powierzchni świata.
Twarz twoja, moja, czyja -
nigdy się nie dowiesz.
Może Natura oszukiwać musi,
i żeby zdążyć, i żeby nastarczyć
zaczyna łowić to, co zatopione
w zwierciadle niepamięci.

interplaygirl dzięki że to zauważyłaś- utworzyłam ten wątek bo usłyszałam o niej (Szymborskiej) więcej.
Chodzi o to że zauważamy ludzi dopiero po ich śmierci. Może właśnie powinniśmy rozmawiać o ludziach którzy żyją, tworzą i mamy szansę ich jeszcze poznać...

Nie, nie zauważamy ludzi dopiero po ich śmierci, zauważamy ich też wczesniej. Ale często po ich śmierci masowo egzaltujemy się swoim przezywaniem rzekomej straty, a w przypadku Szymborskiej na przykład - powiedzmy sobie szczerze, histerii nie ma, kobieta dożyła naprawde pięknego wieku, od lat była chora - nic, tylko "pozwolić jej odejść". Jak to zauważył mój kolega widząc co się działo na facebooku tego wieczora, kiedy zmarła - "Boże, nie wiedziałem, że połowa moich znajomych to kryptofanii Szymborskiej".

Dokładnie! Identyczna sytuacja była z Michaelem Jacksonem, Steve Jobsem. Nagle wszyscy okazali się odwiecznymi fanami twórczości zmarłego i strasznie żałowali, bo był "wielkim artystą/poetką/naukowcem itd", a znali go tylko z kilku utworów, tych często puszczanych w radiu lub tego, czego się dowiedzieli w wiadomościach. Miesiąc po pogrzebie większość z nich traci już swój chwilowy zachwyt wynikający z potrzeby utożsamienia się z narodem po wielkiej stracie, co można chyba zaliczyć już do masowego odruchu bezwarunkowego. Przykre... Jednak czasem ludzie po śmierci jakiejś osoby publicznej na prawdę zaczynają interesować się jej dorobkiem kulturalnym, co wychodzi na duży plus.

Kiedyś czytałam na ten temat pracę socjologiczną, to się da wytłumaczyć jakimiś mechanizmami tego, że ludzie potrzebują odczuwać masowy smutek, bo czują się bezpieczniej i coś ich jednoczy z innym, to ma jakieś korzenie plemienne, niestety nie pamiętam dokładnie.

Ja tam zajmuję się egzaltowanym przeżywaniem życia i twórczości Jerzego Pilcha i Marcina Świetlickego, na szczeście obaj żyją ;-)

:)

Na szczęście to przykład wybitnej pisarki docenionej za życia.., ale teraz po jej stracie- częściej sięgamy po publikację. Bez względu na ewentualną krytykę intencji- na pewno warto nadrobić braki...

"Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła".

— Wisława Szymborska

Ja powiem tak. Nie zaczytywałem się w jej poezji, aczkolwiek nie była mi obca, kiedyś recytowałem jej wiersz "Wieża Babel" na konkursie - bardzo utkwił mi w pamięci. Jest ona zdecydowanie jedną z wielkich polek i nikt nie powinien o niej zapomnieć, może inaczej, nikt o niej nigdy nie zapomni.

A tak - wracając - znacie/czytaliście "Noblowskie" przemówienie Szymborskiej? Genialne!

http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1996/szymborska-lecture-p.html

ona ma bardzo piękne wiersze.