Za czy Przeciw?

Średnio. W sumie każda kobieta ma w sobie pewien rodzaj dzikości, jednak gdyby brać cytat dosłownie, to nie po to zapuszczam włosy, aby skrywać emocje. ;) Hm. Myślę, że wiele niewiast ma taki cień dzikości, który za nimi podąża...

ZA - każda z nas marzy o czymś szalonym, można nawet powiedzieć - nierealnym. Czasami wstydzimy się swoich pragnień. Boimy się, że zostaniemy wyśmiane lub wytknięte palcami. Skrywamy się pod ogólnie akceptowanym schematem mowy, gestów, uczuć i mody.

Większość ludzi tęskni do rzeczy, których spełnienia nie potrafią znieść. Jak choćby wygrana w lotto.
U kobiet osobiście wolę dzikość umysłu, duszy i serca, niż dzikość ciała ;) Choć czy to ostatnie, prawdziwe i dogłębne, a nie będące płytką pozą PR-ową, może istnieć bez tych pierwszych? ;)

ZA. Kobietom nie wypada robić wielu rzeczy. Społeczeństwo nakłada na płeć piękną wiele ograniczeń. Prosty przykład: mężczyzna, który miał w swym życiu wiele partnerek nie jest krytykowany, a wręcz przeciwnie, staje się obiektem podziwu. Kobieta, która chełpiła by się swymi licznymi związkami została by potępiona i zmieszana z błotem. Podobnie jest ze zdradą - mężczyznom jest wybaczana, podczas kiedy kobiety stają się ofiarami ostracyzmu - weźmy choćby przykład Wrońskiego i Anny Kareniny. Bohater powieści Tołstoja mimo swego zachowania ciągle bywa w towarzystwie, w tym samym czasie Anna zostaje potępiona przez społeczeństwo akceptujące zachowanie jej kochanka.

Kobiety mają swą dziką stronę, jednak nie rzadko są zmuszone ją ukrywać by nie paść ofiarą ostracyzmu czy krytyki.

Przecież długie włosy to metafora.
Oczywiście, że się zgadzam, bardzo trafny cytat, ale tutaj można się odwołać do Freuda i odwiecznego tłumienia niewygodnych uczuć, doczuć, potrzeb, napięć etc.

"Najlepszą kryjówką dla książki jest biblioteka." - Brian Aldiss,

a ponieważ gdzie książki tam i ja, często w domu nie bywam ;)

Czekam na wasze kolejne: za lub przeciw

Najlepszym miejscem dla książki jest biblioteka. Ale kryjówką??? Nie łapię...

ZA. Chyba każdy ma swoje miejsce, w którym czuje się najlepiej. Dlaczego nie nazwać tego kryjówką? Biblioteka publiczna czy w domu - zawsze skrywa jakieś skarby... Często niestety również te zapomniane.

"...miejsce, w którym czuje się najlepiej. Dlaczego nie nazwać tego kryjówką?"

Gdyż kryjówka ma inne znaczenie. Polecam słowniki.

Może to miejsce jest odosobnione i znam je tylko ja? Nie wszyscy chodzą do bibliotek, skąd wiesz, że nie mam w domu ukrytego zbioru książek.

Dobrze wiem, co to kryjówka, w przeciwieństwie do niektórych nie boję się brać do rąk słownika.

Andrew_Vysotsky więcej wyobraźni, to nie boli. Jak nie nadążasz za mim tokiem myślenia to nie odwołuj się do moich wypowiedzi, bo idzie ci z tym bardzo kiepsko. Jeśli nie rozumiesz zabawy 'za lub przeciw' to popracuj nad tym. Dobrze ci to zrobi.

Nie sądzę, by Aldiss miał na myśli Twoją bibliotekę. Raczej chodziło mu o analogię pomiędzy ukryciem osoby w tłumie i ukryciem książki w bibliotece. Analogię nietrafną, gdyż w bibliotece bardzo łatwo odszukać każdą książkę; po to są katalogi.

biblioteka
1. «instytucja powołana do gromadzenia i udostępniania księgozbiorów»
2. «uporządkowany księgozbiór»
3. «mebel służący do przechowywania książek»
4. «seria dzieł wydawanych przez jakąś firmę»

A takie niskie wycieczki osobiste spływają po mnie jak po kaczce, nawet gdybym faktycznie nie nadążał nie tylko za Tobą, ale i za największym głupkiem z całego netu. Był taki jeden fizyk, który bardzo wolno myślał i przy pierwszym kontakcie wielu się śmiało z jego "tępoty". Później dostał Nobla ;)

Nie musisz się tak rozpisywać, wystarczy zerknąć na tekst żeby zobaczyć jak próbujesz się wywyższać. Gratuluję inteligencji...

Co myślał pisząc te słowa Aldiss - wie on sam. Nie musisz zagadywać - i tak na próżno.

Nie w każdej bibliotece łatwo odnaleźć książkę, widocznie mało ich zwiedziłeś!

Co do 'wycieczek' to wątpię, że ci spływają, zresztą to widać... Następnym razem nie wcinaj się w czyjeś zdanie, trochę pokory. Każdy ma prawo do własnej opinii, ja swojej nie zmieniam!

Zostawić Was na chwilę i zaraz rozrabiacie, nieładnie :-)

Kolejny cytat mam dziś dla Was...

Prezenty, jak dobre rady, sprawiają przyjemność tym, co je dają.- Édouard Herriot

Kto z Was się z nim zgadza?

Zdecydowanie za. Jeśli coś komuś podpowiesz, doradzisz i okazuje się to być trafnym wyborem, to chyba każdego przepełnia duma i szczęście, a także świadomość, że jest komuś potrzebny, że pomógł. Jeśli chodzi o prezenty.. to chyba oczywiste - widząc radość na twarzy bliskich rozrywających wcześniej starannie zapakowany prezent, aż łza się kręci w oku. Bo nie chodzi o sam prezent, a o gest. A taki gest potrafi naprawić komuś podły dzień, tydzień, miesiąc. Nie ma nic piękniejszego niż świadomość, że przyczyną tej radości jesteś właśnie Ty.

Ja to zdanie rozumiem trochę inaczej: znacznie częściej prezent lub rada uszczęśliwiają dającego, podnoszą jego samoocenę, nawet jeśli są do bani. Znacznie rzadziej uszczęśliwiają obdarowanego.

Każdy ma swoje zdanie i swoją interpretację, ale chyba mało kto jest szczęśliwy widząc, że jego rady/prezenty nie cieszą obdarowanego.. mnie osobiście by to samooceny nie podniosło, ale skoro Tobie tak, to Twoja samoocena musi być naprawdę wysoka :)

ZA. Oczywiście, że tak! Pod warunkiem, że mamy czyste intencje. Cytat wspaniale zbiega się ze świętami. ;)

@malaM - Absolutnie nie piłem do Ciebie. Nawet nie miałem na myśli samych Świąt. Po prostu zbyt często można obserwować, jak prezenty czy rady maskują zwykłą obojętność, chęć zadośćuczynienia konwenansom, lub co gorsza zaspokojenie własnej pychy albo poczucia się dobrym za niewielką cenę. Widać to choćby po tym, co nasi rodacy wrzucają do pojemników na odzież dla biednych. Podobnie z radami. Temat może nieświąteczny, ale pokazujący codzienną twarz wielu . Nie poradzę nic na to, że cytat poszedł akurat w Święta, ani że akurat tak mi się kojarzy...

Andrew, ok po części się zgadzam, ale nasze odmienne zdanie wynika chyba z zupełnie różnego światopoglądu. Dla mnie każdy prezent czy rada jest ważny, bez znaczenia za jaką cenę, jesli tylko jest prosto z serca i automatycznie tak odbieram takie gesty od innych ludzi. Raczej nie przyszłoby mi do głowy, że ktoś chce sobie tym samym podbudować samoocenę, moje zdanie mając tak naprawdę gdzieś.
Chyba po prostu nie doświadczyłam czegoś takiego i nadal mam tę dobrą stronę przed oczami. Ale po Twoim rozwinięciu lepiej rozumiem Twój punkt widzenia.

Ja też nie doświadczyłem, ale patrzę, słucham i czytam...

Mam ambiwalentne uczucia. Właściwie za, ale tylko kiedy przyjmiemy że i rady i prezenty są użyteczne lub sprawiły radość drugiej osoby. Samo dawanie może nie być takie przyjemne, kiedy rada lub prezent są nietrafione...

Oto kolejny cytat:

Brak poczucia własnej wartości nie wynika z braku wartości, tylko z tego, że człowiek boi się sobie zaufać i nie chce przyznać się przed sobą, że jest coś wart.- Beata Pawlikowska "W dżungli niepewności"

ZA. Każdy człowiek na w sobie swoje osobiste wartości. Jeśli ludzie dochodzą do tak negatywnych przypuszczeń, na pewno składa się na to wiele różnorodnych aspektów. Myślę, że przede wszystkim z braku zaufania do siebie i innych.

Zaufanie do samego siebie to czasem trudna sprawa....

Kojarzy mi się autentyczna sytuacja w "pokoju nauczycielskim" filii jednej z uczelni ekonomicznych. Pani z UM, która dostała jakieś zajęcia do prowadzania dla zaocznych, specjalistka od aktywizacji bezrobotnych, wymądrza się, że człowiek, który stracił etat powinien zrobić podsumowanie swych wad i zalet, a potem, opierając się na zaletach, przygotować CV i uderzyć w rynek pracy. Na to gość od handlu międzynarodowego, praktyk wirtuoz i teoretyk, z gromami w oczach - jak ktoś, kto całe życie przepracował w jednej firmie na specyficznym stanowisku, ma podstawówkę góra zawodówkę i nawet pisać już prawie zapomniał, w dodatku nie jest już młody i na ogół ma jakieś problemy ze zdrowiem, zrobi rachunek swych zalet, to może od razu wziąć sznur i gałęzi wolnej szukać. Puknij się babo w łeb! - nim zdążył skończyć ostatnie zdanie mądralińska z płaczem już w drzwiach była. I to tyle na temat tego, że każdy ma wartości i jest kowalem swego losu.

Cytat na ten tydzień to:

"Bóg także próbował być autorem: jego proza - to mężczyzna, jego poezja - to kobieta." - Napoleon Bonaparte , "Ta jedyna"

Kto się z nim zgadza? :-) Czekam na Wasze opinie.

ZA
Zgadzam się. Proza i poezja się wypełniają, są jednocześnie podobne i zupełnie różne... Jednak i jedno i drugie jest niezaprzeczalnie fascynujące i piękne jeśli tylko chce. Nieprawdą jest, że poezja może być przykładowo bardziej romantyczna i trudniejsza do zrozumienia i na odwrót. Aby zrozumieć zawiłe teksty trzeba najpierw otworzyć serce.