Za czy Przeciw?

Jestem ZA, ale połowicznie ;)! Powinniśmy czytać takie książki, bo po co czytać coś, co nas nie rusza? Chociaż powinny to też być pozytywne rzeczy, bo jak pisze Tessiak pode mną, za dużo cierpienia na tym świecie. Tylko, że to nie jest łatwe, bo sięgając po daną pozycję, tak naprawdę nie wiemy, czego się po niej spodziewać...

PS. Fajny pomysł ;)

Jestem PRZECIW. Na świecie jest wiele cierpienia, które dotyka nas, naszych bliskich. Media nie przekazują wielu "dobrych" wiadomości - że komuś się coś udało, że jest jakiś sukces - ciągle tylko tajfuny, klęski, wypadki, oszustwa - tragedia. W dodatku przy wielkiej tendencji Polaków do utyskiwania mam tego wszechobecnego bólu, cierpienia i problemów w swoim i czyimś ogródku powyżej uszu. Chcę, żeby książka mnie ruszała (tu zgadzam się z Immorą_Fray), ale w pozytywny sposób: żeby nakręcała, nastawiała na działanie, pokazywała, że można osiągnąć szczyt - a nie strącała w otchłań smutku i cierpienia. Nie potrzebuję go więcej niż mam, dziękuję.

PRZECIW. Uważam, że bez sensu byłoby czytanie TYLKO takich książek. Każdy z nas może i powinien sięgać po przeróżne gatunki książek, a nie ograniczać się tylko jednym rodzajem powieści.W końcu ile można czytać książki poruszające nas książki! Czasami warto sięgnąć po inny gatunek, nawet dla odprężenia.

Zgadzam się, świetny pomysł:)

Przeciw. Kiedy trafiam na taką książkę, która mnie naprawdę porusza trącając czułe struny duszy i wywołując smutek, kończy się zwykle na litrach łez i dwóch dniach rozpamiętywania fabuły. Gdybym miała czytać tylko taki rodzaj literatury, po miesiącu zostałby ze mnie wrak człowieka.

Jestem przeciw. Oczywiście powinniśmy czytać książki, które nas poruszają, ale nie powinny działać na nas jak katastrofa. Ja gdy przeczytam taką książkę chodzę przez kilka następnych dni jak struta, ciągle myśląc o tej powieści. Po takiej lekturze muszę, po prostu muszę, sięgnąć po cos lżejszego i przyjemniejszego. Emocje podczas lektury są jak najbardziej wskazane, ale nie muszą to być tylko zasmucające i dobijające uczucia.

Cieszę się, że temat przypadł Wam do gustu :)

Czytanie tylko i wyłącznie książek pełnych dramatyzmu, takich, które wywołają burzę w naszym umyśle i duszy na dłuższą metę jest chyba niewykonalne. Nie jesteśmy w stanie cały czas rozmyślać nad złym losem, a może po prostu nie powinniśmy. Ale jednak musimy zadać sobie pytanie, czy nie o to czasami chodzi? W tym całym czytaniu? Żeby się jednak przejąć, wyzwolić z obojętności i dać się poruszyć? Nie chcę popadać w patos, ale wydaje mi się, że tu jest właśnie sens. Każdy ma własny powód, dla którego czyta. Mój? Chcę przeżyć więcej, niż żyjąc tylko swoim życiem, chcę "ukraść" to, co warto z każdej historii. I jeśli pomyślę, że nie jestem w stanie przeczytać wszystkich książek, jakie bym chciała, to w tym momencie decyduję się odrzucić czytadła i umilacze czasu, a sięgnąć po coś głębszego, coś, czego tak łatwo nie zapomnę. Po co? "By być marynarzem świata, płynącym do wszystkich portów", "by nie odkryć tuż przed śmiercią, że nie umiałem żyć".

Czyli jednak chyba jestem ZA.

I w ogóle - jestem ZA całą tą akcją, świetny pomysł, Agaciu :)

Jestem i za i przeciw.Oczywiście lubię książki, które poruszają mnie do głębi aż do smutku, z którego się długo nie mogę otrząsnąć lecz z drugiej strony kocham książki pełne pozytywnej radości, która wyzwala uśmiech na mojej twarzy i sprawiają, że chce się żyć.

Jestem PRZECIW, lubię książki, które rozmazują mój mózg na ścianie nie pozwalając pozbierać się przez kilaka tygodni, aczkolwiek jak miałbym je docenić nie czytając tych, które są zwykła rozrywką?

PRZECIW. Ważne, aby książka budziła emocje i oczywiście mogą być one różnorodne. Człowiek powinien doświadczać odmiennych uczuć. Prawdziwych.

Fajny temat, postaram się zaglądać. ; )

Jak na razie więcej osób jest przeciw, ale czekam na wasze kolejne wypowiedzi.

A ja jestem ZA !

Po stokroć wolę książkę która wstrząśnie mną, powali mnie, rozniesie na kawałki, zdenerwuje i zasmuci niż przeciętny, wyrobniczy gniot pisany pod publikę lub traktujący o temacie, który jest akurat "na fali". Niestety, tych pierwszych jest jak na lekarstwo (ostatnio spotkałem się z taką wyciskającą ludzkie mózgi i serca formą u Dawida Kaina, Marka S. Huberatha i J. K. Bishop) a tych drugich całe sterty (wampiry, paranormal romance i inne słodkości dla pseudo-nastolatków).

Katastrofa która nami wstrząsa i pozostawia trwały ślad jest przecież lepsza od nudnej stagnacji o której zapominamy po sekundzie...

No, no robi się ciekawe :-)

Wstrzymuje się od głosu gdyż: 1) zamarznięte morze można również rozmrozić czymś ciepłym, pełnym miłości i innych dobrych uczuć 2) jednak faktem jest, że siekiery zostawiają ślad na dłużej i lepiej je pamiętamy.

Emaleth, krótko, na temat i trafnie.

Ale czy dobre książki to tylko takie, które nami wstrząsają i napełniają nas smutkiem? Czy nie znajdziemy dobrych, wartych przeczytania książek, które napawają nas optymizmem i pozytywną energią? Wydaje mi się, że istnieją pozytywne książki, z których nie powinniśmy rezygnować tylko na rzecz tych, które są porównywane do katastrofy.

Jestem Przeciw.
Nie wyobrażam sobie, czytania wyłącznie książek, które mają mną wstrząsnąć, dołować mnie. Czy to, że będę przeżywała w kółko złe perypetie bohaterów może dobrze na mnie wpłynąć? Wątpię. Nikt z nas nie jest w stanie otaczać się wyłącznie powieściami wymagającymi, nasączonymi bólem, cierpieniem. Każdy prędzej czy później zacznie czuć się zmęczony, zniechęcony, a złe emocje odbiją się na naszym realnym życiu. Sama pamiętam, jak miałam okres sięgania po właśnie takie książki, niestety szybko dopadła mnie chandra i zrezygnowałam z czytania czegokolwiek na dłuższy czas. Nie oznacza to jednak, że mamy otaczać się historiami błahymi, śmiesznymi, które nie zapadają w pamięci. Należy jednak w moim odczuciu zachować zdrowy umiar we wszystkim co robimy. Nawet w czytaniu.

anatola - nigdzie nie pisze w cytacie, żeby tylko takie książki wyłącznie czytać :-)

Agaciu, pierwsze zdanie cytatu wskazuje właśnie na ograniczenie się tylko do książek raniących i przeszywających. :) Daletgo, wydaje mi się, jest tyle głosów na "przeciw". Właśnie przez to małe słowo "tylko". :)

Dokładnie :)

Z Pierwszym cytatem poradziliście sobie znakomicie, podobały mi ise Wasze wszystkie odpowiedzi i cała dyskusja.

Cytat na dziś:

Korzystajcie z doświadczeń ornitologów. Żeby pisarze mogli rozwinąć skrzydła,
muszą mieć swobodę korzystania z piór. - [Stanisław Jerzy Lec]

Kto jest ZA i zgadza się z tą twórczą myślą autora? A kto jest PRZECIW ?

TAK JEST. ZA całą gębą! Po pierwsze primo: Każda cenzura zabija dusze książki i kastruje twórczo nawet nie wiem jak płodnego pisarza. Ucinanie fragmentów, ba, całych rozdziałów niewygodnych politycznie książek to gwałt na kulturze całego narodu.
Po drugie primo: Twórcza swoboda przypomina właśnie pięknego ptaka w locie, którego powietrznymi kanałami jest nieokiełznana wyobraźnia autora a gniazdem - rzesza czytelniczych fanów.
Ergo: pisarz i ornitolog na jednym jadą wozie!

@Agaciu: Cytat jak malina :-)

Za. Pisarz koniecznie musi mieć poczucie swobody. Gdyby autorzy byli czymś ograniczeni, jednym i tym samem tematem, czytelnicy nie chcieliby czytać takich książek, bo po prostu nie byłyby interesujące. Bo czytelnikom zależy na zaskoczeniu, tajemnicy, niepewności i czymś nieznanym. Zgadzam się z tym cytatem, gdyż największe dzieła książkowe powstają właśnie dzięki swobodzie pisarzy.

Maynard - ciesze się, że się podoba :)

Drugi cytat mi się nie podoba, raczej chodzi o porównanie, niż o przekaz, który moim zdaniem jest oczywisty:)) Za to pierwszy, kafkowski miód malina!

:-)

Za. Lubię pisarzy, którzy piszą bez ograniczeń, nie owijają w bawełnę tego co myślą. Poruszają trudną tematykę, piszą kontrowersyjnie, ale czy właśnie kontrowersja nie jest często napędem dla popularności danego pisarza?

Jestem jak najbardziej ZA Kafką :) to takie moje osobiste motto :)

Nie można czytać jedynie książek poruszających tak mocno jak podano w cytacie! Takie podejście nie ma uzasadnienia w realnym świecie, nie wszystkie zdarzenia wokoło nas są tak bogate i emocjonujące, że zapadają nam głęboko w pamięci. Dodatkowo świat emocjonalny musi się składać z tych prostych odczuć i tych bogatych, inaczej byłby problem z rozróżnieniem co nam się podoba a co jest mało interesujące. Zróżnicowanie pozwala oceniać i budować swój własny obraz potrzeb literackich. Kim stałby się człowiek, który tylko poświęcałby czas lekturze wysoce emocjonującej- nikim! Szybko nabawiłby się zobojętnienia tak jak ludzie pracujący w ekstremalnych warunkach.